Tumult vannacht. Ik vloog uit bed, was in twee stappen door de woonkamer, stapte de treden af naar de keuken en zag door het raam naast de voordeur van onze grotwoning licht heen en weer bewegen op de patio. Wat er aan de hand was, begreep ik niet, maar hoe er iets aan de hand kon zijn, was klip en klaar. De stalen deur die toegang geeft tot onze ommuurde patio klemt als de zon erop schijnt. Het gebeurt soms dat Heidi en ik ’s morgens vroeg aan het werk gaan, de tijd vergeten

“Il y a un porte-bagages dessus er zit een bagagerek op,” antwoordt de oude man tegenover me in het gras glimlachend als ik hem vraag hoe je een Marokkaans vliegtuig kunt herkennen. 30 Augustus 2024. Pas om vijf uur vanmiddag lukte het ons vanuit Antequera onderweg te gaan naar de opslag die we huren in het Catalaanse dorp Roses, in de buurt waarvan we drie maanden geleden nog woonden. Twee maanden verbleven we na ons vertrek uit Catalonië in Nederland, onzeker waar we ons na

Het is warm. Droog warm, aangenaam warm. De kruidige geur van de omgeving. De strakblauwe hemel. De zon die alweer naar de horizon zakt. Zwarte stippen in de uitgestrekte velden waarover we uitkijken. Toros bravos! Twintig, misschien dertig meter voor ons dronken vijf enorme exemplaren water uit stenen troggen. Bewegingloos kijken ze nu naar ons, dreigend, prachtig geproportioneerd, zwaar bewapend en gespierd en droog als bodybuilders voor een wedstrijd. Relikwieën uit tijden

Het is een vreemd gezicht Heidi alleen op een stenen bankje in haar dagboek te zien schrijven in deze middeleeuwse omgeving. Twaalf jaar lang zat Moos de herdershond naast haar in vergelijkbare situaties. Moos overleed een paar maanden geleden en uh… Heidi zonder hond, realiseer ik me met een steek, is een halve Heidi. “En?” vraagt ze als ik naast haar ga zitten. Ik kijk even op naar waarvan ik weet dat het de Tour César heet en rommelend in mijn rugzak voor wat ik nodig heb

Met tweehonderdzeventig kilometer per uur gaat het noordwaarts door de nacht en in de bijrijdersstoel van een forse Mercedes met veel motorvermogen voel ik me zoals ik me voelde op de achterbank van de Amerikaanse Humvee waarin ik ooit de Afghaanse provincie Uruzgan doorkruiste. De Amerikanen die me in Uruzgan onder hun hoede hadden genomen, reden doorgaans zo hard als het terrein en de situatie toelieten—nooit harder dan een kilometer of zestig—en accepteerden de kans op een

De sfeer in de auto is beladen als Heidi en ik in het dorp Le Perthus Catalonië uit rijden. Moos de herdershond overleed een paar weken geleden. Twaalf jaar lang reisde Moos met ons door Europa. Nu is haar hok achter in de auto leeg en het voelt alsof we het dier alleen achterlaten in Catalonië. Uit mijn ooghoek zie ik dat Heidi huilt en ik vecht met mijn eigen tranen. Tijd heelt alle wonden en met dat als uitgangspunt is het ons tot nu toe altijd gelukt snel uit verdriet te

Milde wind vandaag en mijn hart bonkt in mijn keel als ik onze Stanleythermos uit mijn rugzak pak, de dop ervan met koffie vul, op de ...

Mijn hart slaat over als mijn telefoon rinkelt en ik realiseer me dat ik niet dieper verzonken had kunnen zijn in het vertalen van The Ukraine War & the Eurasian World Order , het laatste boek van Glenn Diesen. Ik vind mijn telefoon onder een stapel aantekeningen op mijn bureau, een Spaans nummer in het scherm, en het ding blijft rinkelen terwijl ik opnieuw en opnieuw in het scherm op een groen cirkeltje tik. Drift overvalt me en ... nondeju! Ik zou nu toch moeten weten dat i

Heel even vraag ik me af waarom nostalgie juist hier, in het Catalaanse dorp Sant Pere Pescador, een greep naar de macht doet.

De deurbel! Het is de eerste keer dat die deurbel klingelt sinds Heidi en ik in dit huis wonen. Heidi, die tegenover me aan de eettafel ...