Voor de eerste keer in mijn leven heb ik iets verstandig aangepakt en uh… slecht bevalt dat niet. Montelobado! Een klein Spaans dorp aan de grens met Portugal ter hoogte van Salamanca, waar de inwoners dapper weerstand bieden aan de vooruitgang. Heidi, Boris de terriër en ik verhuisden er onlangs vanuit Andalusië naartoe nadat we Montelobado op de eerste dag van mei dit jaar kort bezochten. Onverstandig, die verhuizing, maar vooralsnog hebben we geen spijt. We spreken dat nie

Van naast het vierkante, gepolijste blok steen waarop ik zit, stuift Boris de terriër—kleiner dan een voetbal—over het plein voor me naar de uitgang van de wolkenkrabber waarin in Madrid de Nederlandse ambassade is gevestigd. Mensen die links, rechts en overal stil staan, kijken verschrikt op uit de telefoons waarin starend, sigaret in de vrijehand, ze hun pauzes besteden en Heidi, die de wolkenkrabber te snel nadat ze er is binnengegaan weer verlaat, lacht als Boris tegen ha

R.I.P. Charlie Achteloos gooit een van de drie mountainbikers die ik passeer de wikkel van de reep die hij eet op de grond. De drie zitten in hun felgekleurde outfits op de rand van een stenen watertrog waar bronwater in- en uitstroomt en waar boeren in een nabij verleden dagelijks hun geiten en koeien naartoe dreven om ze te laten drinken. De mountainbikers drinken uit hun bidons en eten hun repen en wie vindt dat ik een sukkel ben omdat ik doorfiets, heeft gelijk. Maar het

Voor me, op een pad onder het kasteel van het Andalusische Antequera, sloffen twee volumineuze mannen elkaar tegemoet. Strohoeden en zwarte zonnebrillen. Overhemden en spijkerbroeken. Een dwergpinscher naast de ene man, een poedelachtig dier naast de andere. Pinscherman rookt een sigaret, poedelman blaast rook om zich heen die hij uit een doosje zuigt. Beide mannen lopen gebogen over een telefoon, de lussen van hondenriemen om de polsen van de handen waarmee ze hun telefoons

Hoogte is veiligheid, zeker waar. Toch geeft het gepiep van mijn hoogtemeter geen rust, wat misschien komt omdat het ding dan weer...

Stoer dribbelt Boris naast me door kerstversierde straten en uh… mensen lachen me uit—ik voel het—en ik vind dat gemeen. Ik maak mezelf...

De twaalfhonderd olijfbomen op het stuk land waarop ik in een vorig leven woonde in de buurt van het Andalusische dorp Coín, waren zo’n honderddertig jaar oud, geplant nadat luizen afrekenden met de druivenstruiken die tot rond 1860 op dat land groeiden. Om naar hartenlust te kunnen groeien, had elke olijfboom in alle richtingen twaalf meter vrije ruimte en veel, weinig of geen regen, de oogst was elk jaar aanzienlijk. Voor honderdduizend peseta’s—zo’n dertienhonderd gulden—v

“Son tan importantes, músculos grandes?” vraagt ons buurmeisje vanuit haar deuropening als ik haar met mijn fiets in de hand voorbijloop. Vijf-, zesentwintig jaar oud. Elke ochtend vertrekt ze rond halftien op een elektrische step, helm op haar hoofd. Elke avond komt ze net na acht uur weer thuis en een kwartier later horen Heidi en ik de brommer van de pizzabezorger komen en gaan. Twee dagen per week is ons buurmeisje thuis. Ze volleybalt niet op het strand van Málaga, lacht

Forse horens op de kop van de berggeit die op me neerkijkt. Boven de geit cirkelen vier, vijf, zes enorme gieren. Ver onder me wandelt Heidi terug naar de auto. Terwijl ik gisteren wat rommelde op Google Maps—even niet langer in staat me op mijn werk te concentreren—stuitte ik in de buurt van onze grotwoning in het Spaanse Antequera op een symbooltje met daarnaast de woorden via ferrata, Italiaans voor klettersteig waarvoor ik geen Nederlands woord ken. De foto’s die in een v

Tumult vannacht. Ik vloog uit bed, was in twee stappen door de woonkamer, stapte de treden af naar de keuken en zag door het raam naast...