Forse horens op de kop van de berggeit die op me neerkijkt. Boven de geit cirkelen vier, vijf, zes enorme gieren. Ver onder me wandelt Heidi terug naar de auto. Terwijl ik gisteren wat rommelde op Google Maps—even niet langer in staat me op mijn werk te concentreren—stuitte ik in de buurt van onze grotwoning in het Spaanse Antequera op een symbooltje met daarnaast de woorden via ferrata, Italiaans voor klettersteig waarvoor ik geen Nederlands woord ken. De foto’s die in een v

Tumult vannacht. Ik vloog uit bed, was in twee stappen door de woonkamer, stapte de treden af naar de keuken en zag door het raam naast...

“Il y a un porte-bagages dessus er zit een bagagerek op,” antwoordt de oude man tegenover me in het gras glimlachend als ik hem vraag hoe je een Marokkaans vliegtuig kunt herkennen. 30 Augustus 2024. Pas om vijf uur vanmiddag lukte het ons vanuit Antequera onderweg te gaan naar de opslag die we huren in het Catalaanse dorp Roses, in de buurt waarvan we drie maanden geleden nog woonden. Twee maanden verbleven we na ons vertrek uit Catalonië in Nederland, onzeker waar we ons na

Het is warm. Droog warm, aangenaam warm. De kruidige geur van de omgeving. De strakblauwe hemel. De zon die alweer naar de horizon zakt. Zwarte stippen in de uitgestrekte velden waarover we uitkijken. Toros bravos! Twintig, misschien dertig meter voor ons dronken vijf enorme exemplaren water uit stenen troggen. Bewegingloos kijken ze nu naar ons, dreigend, prachtig geproportioneerd, zwaar bewapend en gespierd en droog als bodybuilders voor een wedstrijd. Relikwieën uit tijden

Het is een vreemd gezicht Heidi alleen op een stenen bankje in haar dagboek te zien schrijven in deze middeleeuwse omgeving. Twaalf jaar...

Met tweehonderdzeventig kilometer per uur gaat het noordwaarts door de nacht en in de bijrijdersstoel van een forse Mercedes met veel motorvermogen voel ik me zoals ik me voelde op de achterbank van de Amerikaanse Humvee waarin ik ooit de Afghaanse provincie Uruzgan doorkruiste. De Amerikanen die me in Uruzgan onder hun hoede hadden genomen, reden doorgaans zo hard als het terrein en de situatie toelieten—nooit harder dan een kilometer of zestig—en accepteerden de kans op een

De sfeer in de auto is beladen als Heidi en ik in het dorp Le Perthus Catalonië uit rijden. Moos de herdershond overleed een paar weken...

Milde wind vandaag en mijn hart bonkt in mijn keel als ik onze Stanleythermos uit mijn rugzak pak, de dop ervan met koffie vul, op de ...

Mijn telefoon rinkelt en mijn hart slaat over. Man, ik had niet dieper verzonken kunnen zijn in het vertalen van Glenn Diesens The...

Heel even vraag ik me af waarom nostalgie juist hier, in het Catalaanse dorp Sant Pere Pescador, een greep naar de macht doet.