Wokegordijn …
Geen verkeer. Een strakblauwe lucht boven glooiende koolzaadvelden. Geen angst te worden aangehouden door een politieagent die me om een bewijs van vaccinatie vraagt. Ouderwets vrij trap ik mijn Cannondale tegen een heuvel op. Ik voel me goed. Koude handen en voeten, dat wel. Koudste meimaand allertijden in Engeland en eh… toegegeven, op dit soort dagen maak ik me weleens zorgen om het klimaat. Niet vandaag. Mijn bovenbenen staan in brand en ik denk aan Sinterklaas, eigenlijk aan Zwarte Piet.
Waarom weigerde ik als kind te accepteren dat Zwarte Piet niet door een schoorsteen past? Simpel: omdat de implicaties van de waarheid te zwaar wogen en … de top van de heuvel. In de verte, boven het geel van de koolzaadvelden, zie ik de toren van de kerk in het dorp waar Heidi en ik sinds kort wonen. Met woningnood in Engeland hadden we geen rekening gehouden toen we halverwege maart de verplichte vaccinaties ontvluchtten in Oostenrijk, waar we toen nog woonden. Vrijwel het enige huis dat we op korte termijn konden betrekken, is een vreemd huis. Vier kleine verdiepingen. Smalle, krakende, houten trappen. Een potkachel in de woonkamer en ouderwets hang en sluitwerk op de deuren. Sommige muren ongestuct, de eeuwenoude bakstenen sfeervol. Een minikasteel op een afgesloten erf waaraan nog twee oude huizen grenzen.
Via de duizend jaar oude stadswal waarop ons erf aansluit, lopen we in een paar minuten naar het centrum van een middeleeuws ogend dorp. Kiezen we op die stadswal de tegenovergestelde richting, dan belanden we met Moos de herdershond in landerijen zonder einde. Al wekenlang bouwen Heidi en ik meubels en schilderen we deuren en kozijnen. Van de spanning die het gevolg was van de terreur waaronder we in Oostenrijk leefden, is nauwelijks iets over, besef ik als ik de heuvel af dender, koude wind in mijn gezicht.
Ik weet dat ik beter wist. Toch besloot ik ooit dat het onmogelijk waar kon zijn dat Zwarte Piet niet door een schoorsteen past zoals we nu besluiten dat het onmogelijk waar kan zijn dat corona minder gevaarlijk is dan ons wordt voorgehouden, zoals het onmogelijk waar kan zijn dat een kleine groep mensen corona misbruikt om een nieuwe wereldorde te installeren, een digitale dictatuur, en zoals het onmogelijk waar kan zijn dat Mark Rutte, Jacinda Ardern, Emmanuel Macron, Justin Trudeau, Alberto Fernández, Volodymyr Zelensky en nog tientallen regeringsleiders hun kiezers de rug hebben toegekeerd en voorvechters zijn van die digitale dictatuur. En natuurlijk kan het onmogelijk waar zijn dat veel journalisten, net als de meeste artsen, hun verantwoordelijkheden aan de wilgen hebben gehangen en het kan ook onmogelijk waar zijn dat vaccins tegen corona onze kans vergróten met corona besmet te raken, ermee in een ziekenhuis te belanden en eraan te sterven. Wat absoluut onmogelijk waar kan zijn, is dat de vaccins tegen corona onveilig zijn. Niet eh… niet omdat het allemaal niet waar is, het bewijs stapelt zich op, maar omdat de implicaties van de waarheid te zwaar wegen …
Door het dorp had ik in zes minuten bij de gym kunnen zijn, maar na een botsing met de logé van onze buurvrouw, de kou onderschattend, besloot ik een stuk om te fietsen. Vriendelijke vrouw, onze buurvrouw. Nog voor de Russische inval in Oekraïne bestelde ze een vluchteling. Het liep geen storm, maar een paar dagen geleden was het dan toch zover en toen ik naar de gym vertrok, was een kennismaking onvermijdelijk. De potige Oekraïner die mijn gang naar de gym in de weg stond, weigerde de hand te schudden die ik beleefd uitstak nadat onze buurvrouw ons aan elkaar had voorgesteld, maar eh… goede buur verre vriend probeerde ik desalniettemin een luchtig gesprek op gang te brengen en vergat ik dat ik in luchtige gesprekken zelfs de gele band nooit haalde.
‘Ukraine, is it not? Where in Ukraine?’
‘You know Ukraine?’
‘Some friends there. We mail and talk. Regularly of late.’
‘I am from Odessa.’
‘Big market! Are you Russian then or Ukrainian?’ Nadiya’s ogen lichtten even op. Haar antwoord was ontwijkend: ‘Putin is bad man.’
‘If it turns out that he’s in bed with the WEF all along, you’re right. So far, I like him more than Zelensky.’
‘I do not understand double you, but Zelensky also no good.’ Onze buurvrouw keek ongemakkelijk op.
‘Glad we agree on that. You travel back soon?’
‘I do trip end of month.’ Verbazing op het gezicht van onze buurvrouw.
‘Despite the heavy fighting in Odessa?’ Nadiya keek me boosaardig aan maar antwoordde: ‘No fight in Odessa,’ waarop onze buurvrouw een stap achteruit deinsde, wat me de ruimte gaf ons erf af te fietsen, via de stadswal de gele landerijen in. Voordat Zwarte Piet mijn gedachten in beslag nam, dwaalden die gedachten naar het café dat een paar vrienden en ik in een vorig leven bouwden in een kleine stad onder de rook van Rotterdam.
Net nadat we op een ochtend een dragende muur hadden weggebroken, besloten we ons werk te onderbreken voor koffie. Lassers, hoog in steigers, druk met het installeren van een stalen constructie die de weggebroken muur zou vervangen, besproeiden ons met vonken, en de rook van het lassen mengde zich met stof. Uitgeput, ieder van ons een mok koffie in de hand, zakten mijn vrienden en ik onderuit in het puin. Ruim vijf maanden waren we aan het werk en juist toen ik in een vlaag van defaitisme overwoog mijn vrienden te laten weten dat we een verloren wedstrijd speelden, stapte een potige man ons aanstaande café binnen. Hij had een prettig arrogante houding en vroeg zich hardop af wat de bedoeling was van wat hij zag.
‘Struisvogels,’ antwoordde ik.
‘Struisvogels,’ herhaalde hij nadenkend.
‘Geen cholesterol. Broedmachines boven. Zodra de dieren oud genoeg zijn, halen we ze naar beneden. Het beton is geen probleem. Struisvogels steken hun hoofd niet in het zand. Alleen mensen doen dat.’
De volgende ochtend duwde de man tegen wie ik zo onbeleefd was geweest een cementmolen ons café binnen. Hij gaf me een hand en zei: ‘Ik ben Martin. Heb je nog geld over of heb je alles over de balk gegooid?’
‘Ik heb nog wel wat,’ gaf ik toe, aangenaam verrast door zijn directheid. Martin droeg ons andere klussen op dan waarmee we bezig waren en regelde een professionele metselaar en een elektricien. Diezelfde dag meldde een iele man zich in ons café. In gebroken Duits stelde hij zich voor als Matty, vluchteling uit Joegoslavië hoewel niet uit het deel van Joegoslavië waar strijd gaande was. Samen met zes neven zocht hij werk. Tien gulden per uur voor de neven, twaalf voor hem. Eén voorwaarde: we smokkelden Matty elke maand een keer over de grens met Duitsland, dezelfde dag terug.
De maanden die volgden, trok Martin aan de touwtjes. Aardig wat mensen werkten zich in het zweet. Elke maand staken Matty en ik in twee richtingen de grens met Duitsland over, het verdrag van Schengen nog niet van kracht, het waarom van onze tochten snel duidelijk. Nadat Matty Joegoslavië had verlaten, had hij het woord verlaten in vluchten veranderd. In Duitsland had hij asiel aangevraagd en gekregen plus een gemeubileerd huis en een maandelijkse toelage. Hij had zijn vrouw en kinderen achtergelaten en was doorgereisd naar Nederland, waar hij de operatie had herhaald minus vrouw en kinderen. In Nederland was hem een gemeubileerd huis ter beschikking gesteld en kreeg hij een maandelijkse toelage. Matty’s neven hadden Duitsland overgeslagen bij gebrek aan een vrouw om achter te laten. Matty en zijn neven werkten hard voor iedereen die bereid was onder de tafel een salaris te betalen. Eén keer per maand tekende Matty in Duitsland wat formulieren en tot het elke maand zover was, verheugde ik me op onze gesprekken in de auto. Het grote omvolken was toen al begonnen; Matty en ik hadden daarvan geen benul.
Terwijl ik de gym binnenwandel, bedenk ik dat hoeveel reclame de Britse overheid ook maakt, de respons uit Oekraïne draagt aan omvolken nauwelijks bij. Geen nood. De installatie van de nieuwe wereldorde loopt geen gevaar. Het zal immers niet lang meer duren tot Zelensky de opdracht krijgt onderhandelingen te starten met Poetin, de uitkomst van die onderhandelingen voorspelbaar. Het gebied ten oosten van de Dnjepr, of ten minste de Donbass, voor Rusland, Nieuw-Oekraïne west van de Dnjepr. Met hulp van de EU zal Nieuw-Oekraïne staatskundig worden ingericht conform de eisen van het WEF, een organisatie waarvan het onmogelijk waar kan zijn dat zij zo machtig is als ik suggereer.
Oekraïne heeft het grootste staande leger van Europa. Na de herverdeling van Oekraïne zal Oekraïne ook het rijkste en best bewapende leger hebben van Europa. Het eerste WEF-leger, dat zich om boosaardige Russen niet zal bekommeren, maar dat burgers elders in Europa zal ontmoedigen in verzet te komen tegen de staatskundige inrichting van alle Europese landen conform de eisen van het WEF. En ondertussen, ons hoofd in het zand, ons zicht op wat zich in de wereld werkelijk voltrekt vertroebeld door het rookgordijn van irrelevante zaken dat de gangbare media optrekken, wordt plan-B alvast uitgerold: de stationering van NAVO-troepen in de landen rond Oekraïne die de minste affiniteit hebben met de plannen van het WEF. Ook die troepen zullen zich om boosaardige Russen niet bekommeren en wie denkt dat Europese legers nu personeel werven om boosaardige Russen angst in te boezemen, is bang voor de implicaties van de waarheid. Rekruten zullen worden opgeleid tot gewapende BOA’s die samen met het Oekraïense leger de sterke arm van de aankomende digitale dictatuur vormen.
Zo’n zestig mensen in de gym, vrijwel niemand die ik ouder schat dan veertig, oordopjes of een koptelefoon en een mobiele telefoon essentieel voor een work-out in het derde millennium. Duimen hebben het zwaar te verduren, maar tussen het appen door pompen mensen weldegelijk ijzer. Een man staat op van een bankje dat ik graag wil gebruiken. Als ik hem vraag of hij klaar is, knikt hij naar een standaard met papieren handdoekjes en desinfecterende spray en vraagt hij: ‘Do you want me to wipe it clean?’
‘Don’t worry. I’m unvaccinated. Nothing to fear.’ De man schudt zijn hoofd en vraagt: ‘You don’t work in construction, do you, mate?’ Ik trek mijn wenkbrauw op en hij vervolgt: ‘I didn’t take the jab either, but my staff did. Fifteen, I employ. On a good day, twelve show up for work.’
De mensen om me heen pompen ijzer. Toch zijn buiken en zwembanden gemeengoed. Die van de paar jonge jongens die ik zie pril, hun bovenarmen dunner dan mijn polsen. Vrouwen lijken het te hebben opgegeven. In nietsverhullende spandex die nogal wat te verhullen heeft, waggelen ze over een telefoon gebogen door de gym. Ik eh… ik zie het liever niet en tussen mijn series werp ik af en toe een blik op de enige vrouw die hier sport die Bret Easton Ellis in zijn American Psycho een hardbody zou hebben genoemd. Transseksueel kan ze niet zijn, want ze lachte naar me toen mijn mond openviel bij de aanblik van zeven hele dikke vrouwen en een hele dikke man die in een hoek van de gym bewegingloos op matjes liggen in de gelukzalige zekerheid dat het onmogelijk waar kan zijn dat afvallen begint bij het niet langer eten van pizza en patat.
Transseksuelen, de laatste jaren, zijn overwegend zuur en ik realiseer me hoe vreemd dat is. Acht mensen die lachend een gymlidmaatschap betalen om liggend op een matje te ontsnappen uit het verkeerde lichaam waarin ze gevangen zitten. De mensen die middels een medische ingreep de kans krijgen uit een verkeerd lichaam te ontsnappen, zijn zuur. Maar misschien zijn gendermalloten, net als wokemalloten overigens, zuur omdat ze aanvoelen dat hun irrelevante boodschap door de gangbare media slechts wordt misbruikt als rookgordijn dat ons zicht vertroebelt op wat zich in de wereld werkelijk voltrekt én omdat ze beseffen dat zodra de nieuwe wereldorde definitief is geïnstalleerd ze als lekke bal in de sloot worden getrapt – zoals dat ook de met het WEF collaborerende politici, journalisten en artsen zal overkomen.
Man, het is nog niet te laat voor verzet, bedenk ik terwijl ik er een volgende herhaling van een borstoefening uitpers, maar ons hoofd moet uit het zand. Geen aandacht meer voor gender- of wokewaanzin – of voor Roe vs Wade – maar aandacht, via de alternatieve media, voor wat zich in de wereld werkelijk voltrekt. We kunnen weigeren ons nog langer medisch te laten mishandelen, kunnen onze stem tijdens een volgende verkiezing uitbrengen op politici van wie zeker is dat ze geen banden onderhouden met het WEF en eh… ik heb een probleem. Ondersteboven op een buikplank, mijn benen in de rollen aan het boveneind van die plank, heb ik mezelf overschat. Iemand gaf me mijn te zware dumbbells aan, die iemand is nu weg, ik krijg die dumbbells niet meer omhoog en … hardbody buigt zich over me heen. Als een pro ondersteunt ze met haar handen mijn ellebogen. Haar gezicht twintig centimeter boven het mijne. Een zweem Obsession van Calvin Klein. Ik weet zeker dat ik niet met haar flirtte, maar volgens Heidi heb ik het zelf niet in de gaten als ik dat doe en ik mompel: ‘One more.’ Hardbody glimlacht en ik bedenk dat volgens data van de Britse overheid de kans dat ik nu besmet raak met corona één op eenentwintig is. Volgens diezelfde data zou in een vergelijkbare situatie die kans in Schotland één op vijftien zijn en hoewel dat onmogelijk waar kan zijn, is dat logisch want de vaccinatiegraad in Schotland ligt hoger dan in Engeland …
Blog delen? Graag!
