Wie niet leest …
Door de damp uit een mok koffie die ik met twee handen omklem, mijn ellebogen op mijn bureau, staar ik naar de ingelijste poster van luitenant Blueberry aan een bakstenen muur in de kelder van ons huis in Engeland. Dichte mist toen ik een uur geleden met Moos de herdershond door de velden dwaalde. Te vroeg voor koffie bij de haard in een pub in het dorp en met wat weemoed dacht ik aan de jaren dat mijn huis een legertent was tussen stokoude olijfbomen in Andalusië. Bij dag en dauw zwierf ik door velden en boomgaarden en regelmatig belandde ik in een nabijgelegen dorp in een venta, waar ik onder gedroogde hammen aan het plafond, carteles van corrida’s aan de wanden, schrijvend in mijn dagboek, voor tachtig peseta’s mijn eerste americano van de dag dronk terwijl boeren en bouwvakkers aan de toog hun cafe solo en Anis del Mono dronken.
Nu is er niets mis met Engeland en ik ben blij dat Heidi en ik hier belandden nadat we in Oostenrijk, waar we woonden, de vaccinatieverplichting ontvluchtten, maar eh… ik vrees dat we het na Kerstmis voor gezien houden. Een volk dat accepteert dat mannen die graag van damestoiletten gebruik maken de vrouwen bedreigen die die toiletten als exclusief voor vrouwen beschouwen en dat accepteert dat vrouwen worden gearresteerd als ze er publiekelijk uiting van geven damestoiletten als exclusief voor vrouwen te beschouwen, is niet een volk met voldoende cohones om succesvol in verzet te komen tegen wat in de westerse wereld werkelijk gaande is en … Blueberry op zijn paard in de woestijn in Arizona. Te vaak, realiseer ik me, pieker ik de laatste dagen over een leven in de woestijn rond het Spaanse Tabernas. Ruim 35 procent oversterfte in Spanje. Misschien schudt dat mensen wakker uit de psychose waarin ze nu al twee jaar leven. Spexit! Dat zou wat zijn; separatisme het enige wapen dat ons nog rest om te voorkomen dat we eerdaags zuchten onder het juk van een globaal opererend, totalitair regime, hoewel een separatie zinloos is als na die separatie een WEF-vazal de kans krijgt over een land de scepter te zwaaien, zoals dat in het Verenigd Koninkrijk nu het geval is.
In Little Hollywood, in de buurt van Tabernas, zijn voor Heidi genoeg mogelijkheden om met paarden in de weer te zijn. Zelf heb ik geen hekel aan de woestijn, bedenk ik en mijn gedachten dwalen naar een vriend die me ooit belde toen ik nog in Andalusië in mijn legertent woonde. Hij had ontdekt dat hij niet langer welkom was in de Verenigde Staten. Vervelend, want zijn vrouw en kind woonden in Miami. Mijn vriend had me gevraagd hem in Monterrey, in Mexico, te ontmoeten, nadat ik daar vanuit Amerika naartoe was gereden. Nog die middag vloog Iberia me van Madrid naar Dallas, in Texas.
Twee controleposten moesten we passeren, legde mijn vriend uit toen we koffiedronken in een café in Monterrey. De eerste post lag direct aan de grens, de tweede een kilometer of veertig landinwaarts. Na zonsondergang zouden we samen langs de eerste grenspost sluipen. Op Amerikaanse bodem zouden we een herkenbare plek langs de weg zoeken. Mijn vriend zou zich daar schuilhouden terwijl ik de grens in omgekeerde richting overstak om de Avisauto op te halen waarmee ik van Dallas naar Monterrey reed. Nadat ik Amerika legaal binnen was gereden, zou ik mijn vriend oppikken en net voor de tweede controlepost zou hij weer uitstappen. Hij zou langs die controlepost sluipen; ik zou er doorheen rijden, paspoort in de hand. Een kilometer voorbij de controlepost zou mijn vriend weer bij me instappen. Geen wat-als-scenario’s, geen plan B. Briljant.
De uitvoering van plan A bracht niet alleen het doorwaden van een rivier met zich mee maar ook een nieuwe maan, cactussen en ratelslangen. We zagen geen van de laatste drie zaken, wat logisch was voor wat de maan betrof, pijnlijk voor wat de cactussen betrof en beangstigend voor wat de ratelslangen betrof. Toen de zon opkwam, zaten we honderd mijl voor Houston als schooljongens die een ondeugende streek hebben uitgehaald in een diner aan het ontbijt, nog drie dagen te gaan naar Miami. En terwijl ik pieker over hoe misdadig mijn rol in die grensoverschrijding was, denk ik aan de journalist die me interviewde in mijn legertent tussen de olijfbomen in het tijdperk dat gangbare media nog geen apparaat voor staatspropaganda waren en openstonden voor afwijkende opinies, ongeacht het onderwerp. Die journalist en ik hielden na het interview contact met elkaar en op een avond, in restaurant L’Entrecôte et les Dames in Amsterdam – ik was een paar dagen in Nederland – merkte hij op dat een vriend de persoon is die hij zou bellen als hij onverhoopt in een obscuur land onschuldig zou worden gearresteerd en één telefoontje mocht plegen. In voorkomend geval, liet hij daarop volgen, zou hij mij bellen. Gevleid realiseerde ik me dat ik conform zijn definitie vrij veel vrienden had …
Is het de koffie die ik drink of is het dat avontuur in de Texaanse woestijn waar ik aan denk? Waarschijnlijk is het de dag van vandaag, 23 november 2022, die maakt dat ik me gespannen voel. De rechtbank in Den Haag doet vandaag uitspraak in de zaak die een aantal Afghanen via advocaat Liesbeth Zegveld aanspande tegen de Nederlandse staat. Een relatief simpele zaak. In 2007 bombardeerde de Nederlandse krijgsmacht een dichtbevolkte vallei in Afghanistan. Vliegtuigbommen, pantserhouwitsergranaten en mortieren vonden hun weg naar onbekende doelen in een nacht die zo maanloos was als toen ik ooit met een vriend nabij Nuevo Laredo een grens overschreed. Zeven bommen troffen het huis van de mensen die daarvoor de Nederlandse staat aanklaagden.
Een deel van mijn boek Onvoorspelbaar verleden verhaalt mijn ontmoetingen met mensen in de vallei waarop de Nederlandse krijgsmacht ooit zoveel bommen, granaten en mortieren afwierp en afschoot dat Nederlanders er verstandig aan doen terughoudend te zijn als ze uitspraken doen over het huidige handelen van het Russische leger in Oekraïne. Een journalist van Trouw bracht advocaat Liesbeth Zegveld en mij in contact en maandenlang bereidden we de zaak voor die de rechtbank al in maart van 2021 in behandeling nam. Afgelopen oktober meldden we ons opnieuw in de rechtbank, uitspraak vandaag.
Het is kwart over zeven. In een van de beeldschermen voor me op mijn bureau staat een drukproef open van De holbewonercode, mijn boek over gezondheid, dat op 16 december uitkomt. De uitgever was duidelijk in de mail die hij me gisteren stuurde: laatste drukproef, manuscript gaat morgenmiddag naar de drukker! Ik moet me op mijn werk concentreren, maar in plaats daarvan staar ik naar luitenant Blueberry en besluipt me de sensatie dat ik weer op de lagere school zit, starend naar een poster van het behouden huys op Nova Zembla terwijl buiten de zon door de mist brandde.
Man, wat een teleurstelling, die lagere school. Ik leerde niets wat ik niet al wist of kon lezen en onthouden in een fractie van de tijd die er op school aan werd besteed. Juffen en meesters grossierden in eenvoudig te weerleggen zekerheden, en zekerheden benauwden me. Ik eh... ik had meer affiniteit met twijfel, maar als ik iets van twijfel naar voren bracht, snoeiden juffen en meesters me met veel verbaal en soms fysiek geweld de mond. Vreemd vond ik dat, want diezelfde juffen en meesters lieten geen gelegenheid onbenut mijn klasgenootjes en mij erop te wijzen dat vrijheid van meningsuiting het pronkstuk is van de prachtige democratie waarin we gelukkig leefden.
Maar het was een knap staaltje indoctrinatie waarvoor mijn juffen en meesters van weleer verantwoordelijk waren en het had zomaar kunnen zijn dat ik op een kwade dag in 2032 wakker was geworden als slaaf van een sociaalkredietsysteem. Het is dat de mensen achter de invoering van dat systeem nu misbruik maken van het lekken van covid-19 uit een gain-of-functionlaboratorium in China – het is met de dag lastiger daar nog aan te twijfelen – en proberen hun plannen versneld uit te voeren. Als die mensen van dat misbruik hadden afgezien en zich aan hun oorspronkelijke agenda hadden gehouden, zou ik ondanks de waarschuwingen van David Icke door juffen en meesters voldoende zijn geïndoctrineerd om een zeker vertrouwen in democratische overheden te behouden. Argeloos zou ik dat sociaalkredietsysteem in zijn gezogen en … de eerste ambulancesirene van vandaag. Opgeschrokken uit mijn gepieker open ik in een beeldscherm mijn e-mail terwijl de gedachte me overvalt dat Engeland in rouw zou zijn gedompeld als het aantal mensen dat deze week meer sterft dan normaal het gevolg zou zijn van bijvoorbeeld een brand in een flatgebouw. Het verslag van de BBC van het bezoek van Koning WEF I aan de plek des onheils, zijn hoofd gebogen ...
Abonnees op mijn blogs maken me al een paar dagen via e-mails attent op een artikel dat verscheen in The Atlantic, een Amerikaans tijdschrift. In dat artikel pleit de schrijver ervan voor amnestie voor de mensen die de afgelopen twee jaar tekeergingen tegen mensen die niet deelnamen aan het vaccinatie-experiment dat de verspreiding van covid zou stoppen en overbelasting van ziekenhuizen en stress onder begrafenisondernemers zou voorkomen. Gevaccineerde mensen, is het argument van de schrijver, wisten niet beter en dat rechtvaardigt de manier waarop ze tegen ongevaccineerde mensen tekeergingen. Geen sterk argument, als mijn mening telt, en voor de zoveelste keer de laatste twee jaar realiseer ik me dat het waar is dat wie niet leest geen voorsprong heeft op wie niet kán lezen. En toch voel ik geen drang in brandende kranten verpakte hondenpoep op de stoep van gevaccineerde mensen te leggen, zoals ik dat deed bij juffen en meesters die stelselmatig mijn vrijheid van meningsuiting beteugelden. Gevaccineerde mensen hebben zichzelf met hun kortzichtige handelen naar eenvoudig te weerleggen zekerheden in de voet geschoten – geen twijfel meer op dat front – en ik laat het daar graag bij. Waaraan ik wel twijfel, is of we de afgelopen twee jaar iets hebben geleerd. Misschien heeft het woord antivaxxer, dat ik nog steeds regelmatig naar mijn hoofd geslingerd krijg, niet meer de lading die het had, maar van complotdenker ben ik inmiddels tot complotterrorist gepromoveerd. Daarnaast ben ik een klimaatontkenner omdat ik ook ten aanzien van een mogelijke klimaatverandering mijn mening op twijfel en op wetenschap baseer, ben ik een Putinknuffelaar omdat ik de geschiedenis van Oekraïne ken en al jaren contact onderhoud met mensen in Oekraïne en dus niet zwicht voor de eenvoudig te weerleggen zekerheid dat Putin slecht is en verantwoordelijkheid draagt voor alle narigheid waarmee we ons in het Westen geconfronteerd zien en … oh man.
Ik klik in een beeldscherm een map open, vind een blog dat ik een jaar geleden publiceerde en lees de alinea die een stroom van mails tot gevolg had met daarin het woord complotdenker.
Onveilige, negatief effectieve vaccins tegen corona, fiatgeld en hyperinflatie, het midden- en kleinbedrijf dat de overheidshulp tijdens de coronacrisis niet meer kan terugbetalen, vluchtelingen, prijzen van consumptiegoederen en energie die uit de pan rijzen, schaarstes en stijgende rentes. Georkestreerde chaos. Maar vrees niet. Terwijl de gangbare media onze aandacht vestigen op alles waarop die aandacht níét gevestigd zou moeten zijn, krijgt achter onze ruggen een nieuwe wereldorde gestalte en op de dag dat de chaos een dieptepunt bereikt, zullen de politici die collaboreren met de oligarchen achter de revolutie die gaande is ons bij de hand nemen en ons via digitale, biometrische paspoorten en digitaal geld die nieuwe wereldorde binnenleiden. Lang zullen we leven maar niet in de gloria, want de eerste voorwaarde die wordt gesteld om ons digitale paspoort geldig te laten zijn – meer voorwaarden zullen snel volgen – is dat we ons jaarlijks zonder geïnformeerde instemming ergens tegen laten vaccineren, waarmee een sociaalkredietsysteem effectief is geïntroduceerd. En digitaal geld? Superhandig, hoewel het goed is te bedenken dat computers bepalen waar, waaraan en wanneer we ons digitale geld mogen uitgeven.
Het gros van mijn gevaccineerde vrienden en kennissen omarmt de zekerheid dat betalen met contant geld de oplossing is in het geval ik gelijk krijg en CBDC wordt ingezet om de mensheid in slavernij te dwingen. Maar, voegen zij daar doorgaans aan toe, het zal zo’n vaart niet lopen, want als de invoering van CBDC ons gelukkige leven in gevaar brengt, zal onze democratie die invoering blokkeren en ik begrijp waarom de naam Bonhoeffer bij me opkomt.
Een Duitser die negentig jaar geleden stond waar veel ongevaccineerde mensen vandaag staan. Gegen die Dummheit sind wir wehrlos. Dat was Bonhoeffer en als automatisch dwalen mijn gedachten verder naar een Italiaan, Ci… Cipote, zoiets, die schreef dat er veel meer domme mensen zijn dan niet-domme mensen denken dat er zijn. De domheid van domme mensen is niet gekoppeld aan andere karaktereigenschappen, dus we vinden domme mensen in alle lagen van de maatschappij, domme mensen berokkenen derden én zichzelf schade zonder daar zelf van te profiteren en de omvang van de schade die domme mensen derden en zichzelf berokkenen, wordt door niet domme mensen onderschat. Volgens Bonhoeffer is domheid gevaarlijker dan slechtheid en eh… ik ben het daarmee eens. Het was niet de slechtheid van Hitler die de wereld in as legde; het was, net zoals het dat nu is, de domheid van mensen die weigeren verder te kijken dan hun neus lang is, die ich habe es nicht gewusst roepen als het tij zich tegen hen keert en die … 'Je hebt je telefoon weer op de vliegtuigstand laten staan,’ roept Heidi vanuit de woonkamer. ‘Ik geloof niet dat Liesbeth blij met je is.’
Met twee treden tegelijk ren ik de wenteltrap op. Hard stoot ik mijn hoofd tegen de eeuwenoude latei boven de kelderdeur. Drie gemiste oproepen van Liesbeth Zegveld op mijn telefoon, één bericht: neem nou toch eens op! Nerveus tik ik op het hoorntje boven haar bericht. Vier keer gaat de telefoon over, vijf keer. ‘We hebben gewonnen!’ klinkt Liesbeths stem. Ik wil van alles zeggen, maar mijn stem weigert dienst zoals-ie dat deed toen ik in 2021 in de rechtbank in Den Haag het woord kreeg. Ik vecht om mijn tranen te onderdrukken en dankbaar bedenk ik dat er ten minste drie rechters zijn in Den Haag die wél lezen …
Blog delen? Graag!