Wederopbouw
Gisteren, 16 maart 2020, rinkelde mijn telefoon onafgebroken. Premier Rutte zou tijdens een televisietoespraak uit de doeken doen hoe Nederland de verspreiding van het coronavirus een halt gaat toeroepen en mijn radio- en televisieoptredens naar aanleiding van het uitkomen van mijn boek Onvoorspelbaar verleden werden een voor een afgebeld. No one hits harder than life, merkte Rocky Balboa ooit op. Gelukkig merkte hij ook ooit op dat het niet belangrijk is hoe vaak we vallen. Wat wel belangrijk is, is hoe vaak we weer opstaan. Berustend in dat laatste beantwoordde ik gisteren en vandaag geen vragen van radio- en televisiepresentatoren, maar probeerde ik met hulp van het internet de vraag te beantwoorden of het mogelijk is de verspreiding van een respiratoir virus een halt toe te roepen en probeerde ik te ontdekken waarom we dat, als het mogelijk is, in bijvoorbeeld Maastricht anders doen dan in Luik of Aken ...
Kort voor de toespraak van premier Rutte gisteravond bracht EenVandaag het nieuws dat de verspreiding van het coronavirus in Hongkong en Singapore trager verloopt dan elders. Het geheim, aldus een lid van de bevolking aldaar, schuilt in een gebrek aan vertrouwen in de overheid en in een drietal maatregelen dat de bevolking op eigen initiatief nam: mondkapjes, regelmatig de handen wassen en wat afstand tot elkaar. De beelden overtuigden me ervan dat het daadwerkelijk om mondkapjes ging, niet om een gasmaskervariant, en ik moest een beetje grinniken om die maatregelen in relatie tot een respiratoir virus. Toch sprak het mogelijke gebrek aan vertrouwen van de bevolking van Hongkong en Singapore in haar overheid me aan.
Onderweg naar Hilversum om te gast te zijn bij Nooit Meer Slapen, een radioprogramma waarvan de redactie niet afbelde, denk ik aan de noodkreet die ik in de vorm van een e-mail ontving van een veteraan die ooit in de Afghaanse provincie Uruzgan diende. Waarschijnlijk door de beeldende manier waarop de veteraan zijn verhaal had opgetekend en door het gemak waarmee ik me in zijn situatie van destijds kan verplaatsen, raakte die noodkreet me hard.
Terwijl hij zich met zijn eenheid op een heuveltop bevond, kreeg de veteraan opdracht met het machinegeweer op het voertuig waarin hij zich bevond een salvo te lossen op een Afghaanse woning, een qala, waarin zich volgens zijn commandant talibanstrijders schuilhielden. De veteraan loste het salvo, mensen vluchtten uit de qala en via de radio rapporteerde de veteraan aan zijn commandant dat die mensen ongewapend waren. Hij kreeg opdracht opnieuw te vuren en … hij vuurde. Zes, zeven of acht mensen raakte hij naar eigen zeggen. Mensen waarvan hij dacht dat het talibanstrijders waren, vijand. Ik genoot van het bevuren van die mensen. Pas na thuiskomst ga je beter nadenken. We hebben die avond zoveel rules of engagement verbroken. Leer dan nog maar eens met je geweten te leven.
Het was een van de veelal vergelijkbare reacties die ik kreeg nadat AD gisteren aandacht besteedde aan Onvoorspelbaar verleden. Tijdens het lezen van de noodkreet had ik het gevoel dat ik naast de schrijver stond terwijl hij zijn machinegeweer afvuurde en ik voelde me schuldig omdat ik niet op tijd ingreep. Nu, onderweg naar Hilversum, probeer ik mijn plotselinge slechte humeur van me af te schudden. Voortdurend zie ik mensen theedrinken en kletsen in een qala tot grootkaliber kogels door deuren en ramen vliegen. Meubilair versplintert, in paniek vluchten mensen hun qala uit en ik klamp me vast aan de gedachte dat ik regelmatig kon voorkomen dat Nederlandse militairen in Uruzgan mensen onder vuur namen die onterecht als talibanstrijders werden aangemerkt. Wederopbouw. Ik stond erbij, keek ernaar, greep dikwijls in en schreef in mijn dagboek …
Support me!
paypal.me Of doneer direct:
ES1100492183112014004990
BIC/Swift: BSCHESMM
t.n.v. Nikko Norte
Blog delen? Graag!