Vrijheid, gelijkheid en broederschap …
Het patroon van kogelgaten in het verlaten huis dat we passeren, wekt de indruk dat het huis ooit van afstand is beschoten, anders dan dat rond het huis is gevochten. Zonder dat ik daar veel invloed op heb, dwalen mijn gedachten naar Afghanistan, waar ik er regelmatig getuige van was hoe Nederlandse militairen van afstand joelend huizen onder vuur namen of die huizen bestookten met pantserhouwitsergranaten, mortieren en vliegtuigbommen. Een onderschept walkietalkiebericht, vertaald door een tolk van wie niet zeker was of hij Pasjtoe sprak, geanalyseerd door een officier die nooit een voet buiten de poorten van een kamp zette, was doorgaans voldoende reden voor het zaaien van dood en verderf in de naam van wederopbouw en … ‘Nee,’ verstoort Heidi bruusk mijn gedachten: ‘We zetten geen koffie in een ruïne vol kogelgaten met het risico dat we over twee uur nog aan het uitpluizen zijn wat er rond die ruïne precies is voorgevallen.’
Verbolgen geef ik gas bij en ik denk aan een kind dat ooit haar hand opstak tijdens een lezing die ik gaf op een lagere school. ‘Meneer,’ vroeg ze, nadat ik in haar richting had geknikt: ‘waarom deden alle mensen mee met Hitler?’ Verbaasd had ik de aula rondgekeken tot mijn blik die van een onderwijzer ving. Ze had haar ogen toegeknepen en haar lippen getuit, wat ik interpreteerde als een aanmoediging de vraag te beantwoorden en daarmee belandde ik in een spagaat. Ik word immers niet uitgenodigd voor denktanks, interviews of lezingen vanwege de behendigheid waarmee ik manoeuvreer binnen de versmalde bandbreedte van het maatschappelijke debat; het is doorgaans mijn capaciteit te recidiveren in maatschappelijke zelfmoord die aan een uitnodiging ten grondslag ligt. Toch, ten overstaan van een publiek van tien-, elf- en twaalfjarigen, bedacht ik destijds, was een eerlijk antwoord misschien niet het beste antwoord en gelukkig – gelukkig vooral voor de kinderen die verwachtingsvol naar me staarden – was het coronadebacle nog niet losgebarsten.
Ik wijdde niet uit over hoe makkelijk de mens wij-zij-denken omarmt en hoe dat wij-zij-denken de aandacht afleidt van wat zich werkelijk binnen een maatschappij voltrekt. Ik wijdde ook niet uit over hoe ik er ooit getuige van was dat mensen in Uruzgan in het vocabularium van veel Nederlandse militairen die daar dienden tot lappenkoppen en zandnegers degenereerden en over hoe en waarom de waarde van hun levens degenereerde in de ogen van Nederlandse militairen en van de Nederlandse politiek. In plaats daarvan oreerde ik laf over het handige gebruik dat meneer Hitler maakte van nieuwe media zoals bijvoorbeeld de transistorradio om mensen voor zijn zaak te winnen en ik zweeg over hoe hij binnen de maatschappij een wij-zij-denken aanwakkerde dat de aandacht van zijn werkelijke ideeën en plannen afleidde.
De onderwijzer die aanmoedigend haar lippen had getuit, complimenteerde me met het gemak waarmee ik antwoord had gegeven op een vraag die niets te maken had met het onderwerp van de lezing die ik gaf. Het kind dat de vraag stelde, zat in groep zeven, waarvan de onderwijzers tijdens de geschiedenislessen de Tweede Wereldoorlog behandelden, vandaar waarschijnlijk de vraag en … een landweg. Geen onderzoek naar de beschieting van een huis, wel koffie! Ik minder vaart, draai de landweg in en in een wolk van stof rem ik af voor een verlaten schuur.
Of de schuur een typisch Kroatische schuur is, durf ik niet te zeggen, want ik weet niet wat typisch Kroatisch is, hoewel ik ooit wat voetstappen achterliet in het land. Een hooischuur, volgestapeld met ouderwetse, rechthoekige hooibalen. Eén kant van de schuur is open en ik rijd een stuk naar binnen, de schaduw in. Ik stap uit, open Heidi’s portier en open de schuifdeur naar Moos’ hok. Het dier springt uit de auto en dolt rond in het hooi terwijl ik onze gasbrander in stelling breng, een ketel vul met water uit een veldfles en besef dat het zelfs voor ons doen een domme beslissing was in juli naar Kroatië te reizen.
Oostenrijk, Slovenië, Kroatië, Bosnië-Herzegovina en opnieuw Kroatië, geen douanier geïnteresseerd in coronagerelateerde documenten. Twee dagen geleden kanoden we langs een vluchtelingenwerend hek op de Sloveense oever van de rivier de Kolpa. De volgende dag reden we door naar het zuiden, op zoek naar een verlaten camping aan zee, waar we onze Sibleytent wilden opzetten en waar ik een paar weken wilde werken aan het polijsten van mijn manuscript over gezondheid op basis van de op- en aanmerkingen van een redacteur en een aantal artsen. We vonden een verlaten camping, aan zee, maar Kroatië in juli, ontdekten we te laat, is warm.
Dubrovnik, toen we het gisteren bezochten, was opgeknapt sinds ik twintig jaar geleden een periode in de stad bivakkeerde. Terwijl we langs ijssalons, snoepwinkels, pizzeria’s, souvenirwinkels en restaurants kuierden, dacht ik aan het dorp van Asterix en Obelix, zoals het eruitzag nadat een slimme romein verdeeldheid zaaide onder de Galliërs door in hun dorp het kapitalisme te introduceren. Een wandeling over de muren van de stad Ston maakte veel goed. Toch besloten we vanmorgen ons verlies te nemen en terug te rijden naar Oostenrijk.
We meden de tolweg naar het noorden en … de deksel op de ketel trilt; water kookt. Heidi wandelt in de verte met Moos door de weilanden. Ik giet water in de filter op onze Stanleythermoskan en pieker over het Israëlische coronawonder dat zich langzaam in een drama transformeert. Het aantal gevallen stijgt, het aantal ziekenhuisopnames stijgt en er zijn gerelateerd aan landen met een lagere vaccinatiegraad in Israël te veel coronadoden te betreuren.
De situatie in Israël en in andere voortvarend vaccinerende landen toont aan dat de groep ongevaccineerde mensen zich niet beperkt tot mensen die weigeren deel te nemen aan het huidige vaccinatie-experiment. Alle mensen die zich niet recentelijk een tweede, derde of vierde keer hebben laten vaccineren, zijn ongevaccineerd. Grappig, want ongevaccineerde mensen die wel ooit hebben deelgenomen aan het vaccinatie-experiment kunnen middels een vaccinatiepaspoort gelegenheden bezoeken waar de kans groot is dat ze met corona worden besmet. Minder grappig als dat leidt tot sterfgevallen, zoals dat misschien in Israël het geval is. Of is daar inmiddels sprake van antibody dependent enhancement? De reguliere media praten niet graag met virologen die licht op de zaak kunnen werpen, maar in Israël volgt de sterftecurve keurig de vaccinatiecurve, wat doet vermoeden dat … oh man.
Wij-zij-denken neemt interessante vormen aan. Het leidt de aandacht af van een vaccinatiepaspoort dat een vehicle is waarmee een kleine groep mensen afkoerst op werelddominantie. Gooien we niet nu massaal onze kont tegen de krib, dan wordt ons leven binnenkort gemanipuleerd door computers die worden geprogrammeerd door een elite die we niet democratisch kiezen. En natuurlijk ben ik een complotdenker. Maar misschien ben ik dat niet! Misschien investeer ik net genoeg tijd in coronagerelateerde studie om de ontwikkelingen met enige scepsis te bezien. De realiteit zoals die voor mij steeds duidelijker wordt, is dat corona endemisch is op de dag dat het gros van de westerse wereld het vaccinatiepaspoort accepteert óf afwijst …
Waarom worden kinderen tegen corona gevaccineerd, met alle risico’s van dien, terwijl kwetsbare mensen buiten de westerse wereld geen vaccins ter beschikking hebben? Omdat de revolutie die zich voor onze ogen voltrekt slechts kans van slagen heeft als juist kinderen leren ondergeschikt te zijn aan computers. Van vaccinatiepaspoort naar gedragspaspoort naar lichaamsgebonden ID, zoals bijvoorbeeld een vingerafdruk, naar een betere wereld. Man, het doet me denken aan hoe mensen zich tijdens de Franse revolutie in de strijd stortten om het juk van de adel en de geestelijkheid af te werpen zonder te beseffen dat ze het juk van de bourgeoisie omhingen.
En wie niet bang is voor een totalitair wereldbestuur, dat computers inzet als onvermurwbaar intermediair, doet er misschien toch verstandig aan de ogen te openen voor de kennis die ten aanzien van corona en vaccins inmiddels op straat ligt. Bukken en oprapen is alles wat is vereist – en dat kost nauwelijks meer energie dan complotdenker roepen naar iedereen die wél bukt en opraapt.
Corona is niet een virus om grote angst voor te koesteren. Sterker, angst als comorbiditeit verkleint onze kans om na besmetting met slechts een kuch weg te komen. Vaccins kunnen veel kwetsbare mensen – niet alle – een periode vrijwaren van ernstige gevolgen van een besmetting. Wat op termijn de bijwerkingen zijn van vaccins is onbekend en daarnaast bestaat het risico dat vaccinatie van te grote groepen mensen het ontstaan van nare mutaties juist stimuleert – aldus een viroloog en Nobelprijswinnaar, denk ik daar gehaast bij voordat ik op een imaginaire guillotine beland.
Minder angst, geen maatregels meer, aandacht voor gezondheid en een nadruk op natuurlijke immuniteit zijn voorwaarden om corona op de knieën te dwingen. Vaccins dienen wereldwijd beschikbaar te zijn voor (bewust) ongezonde en dus kwetsbare mensen, die ervan op de hoogte dienen te worden gesteld dat ze meewerken aan een experiment en dat vaccins slechts beperkte tijd beperkte bescherming bieden. Ja maar, zeurt een stem in mijn hoofd, het kost jaren tot we onze gezondheid weer een beetje hebben opgekrikt.
Wat een flauwekul is dat! De ongezonde mensen die ik de laatste twee decennia begeleidde, verloren in anderhalf jaar tijd ruim twintig kilo lichaamsgewicht. En laat overgewicht nu de comorbiditeit zijn die het grootste risico met zich meebrengt om na een besmetting met corona werkelijk ziek te worden. Daarnaast, om een onderbelicht aspect van gezondheid te noemen, zouden we het zinkgehalte in ons bloed kunnen testen. Hoeveel mensen in de westerse wereld met een zinkdeficiëntie? Bukken en oprapen! Welk percentage van de mensen die ziek worden na een besmetting met corona lijdt aan zinkdeficiëntie? Bukken en oprapen!
Controle op zinkdeficiëntie en waar nodig zinksuppletie. Het is slechts een voorbeeld van de wegen die overheden kunnen bewandelen in de strijd tegen corona. Die wegen blijven echter ontoegankelijk zolang we niet alle meningen binnen het coronadebat gedogen en … ‘Hé piekeraar,’ roept Heidi. Ik kijk om me heen. Moos is tot halverwege het hooi in de schuur geklommen. Ik volg haar blik en zie Heidi’s gezicht tussen de hoogste hooibalen. ‘Neem de koffie maar mee naar boven,’ roept ze. Man, ik prijs me gelukkig dat ik nog steeds negentien ben maar zou me gelukkiger prijzen met de zekerheid dat ik mijn laatste kogelgaten heb gezien …
Blog delen? Graag!
