Shalom …
Moos de herdershond droomt. Ze keft zacht in haar slaap en ik schrik wakker. Het is nog donker. Geen bewolking, nauwelijks sterren. Heidi en ik waren pas rond deze tijd van plan te vertrekken uit Spanje, waar we wonen. Vanmiddag zouden we in de Franse Bourgogne, bij het dorp Merry-sur-Yonne, niet ver hiervandaan, op een camping zijn beland. Tent overeind, een wandeling langs de rivier naar Mailly-le-Chateau om boodschappen te doen voor het avondeten, koffie in Café de l'espérance, terug naar de tent en morgen op ons gemak door naar Nederland. Gisteravond realiseerden we ons dat we morgenochtend al in Nederland moeten zijn en dus tuften we een uur later door de Pyreneeën Frankrijk in. Om half drie vannacht, net voorbij Clermont-Ferrand, besloten we dat het welletjes was. Het was te donker om snel een plek om te slapen te vinden in een bos of in een weiland en dus stopten we op dit plein in dit dorp en rolde ik tussen een heg en de auto onze matrassen uit.
Heidi, net als ik trouwens, is geen liefhebber van overnachtingen in een dorp of stad en ze besloot in de auto te slapen. Ik gaf haar een kussen en een slaapzak, legde mijn kussen op een van de uitgerolde matrassen, trok mijn schoenen, broek, sokken en trui uit, kroop in mijn slaapzak en ontdekte dat Moos, die op Heidi’s matras was gaan liggen, rilde van de kou. Niet gek misschien want Moos is in de rui. Al wekenlang kammen we bossen haar uit haar vacht. Gelaten ritste ik mijn slaapzak open. Ik wachtte tot Moos tegen me aan was gekropen, legde de slaapzak als een dekbed over ons heen, stak een arm onder Moos’ kop, legde mijn vrije arm over haar bovenlijf en viel in slaap.
Nu is ook Moos wakker. Lui rekt ze zich uit terwijl ik water drink uit een veldfles en onder mijn matras naar mijn telefoon graai om te kijken hoe laat het is. Zeven minuten over zes. Drie gemiste telefoontjes. Twee Israëlische kennissen en een Amerikaanse journalist. Een onzichtbare hand knijpt mijn keel dicht …
7 Oktober 2023. Nerveus kijk ik Heidi en Moos na die op zoek gaan naar een grasveld waar Moos kan plassen en de woorden ignorance is bliss spoken door mijn hoofd als ik de Amerikaanse journalist bel wiens telefoontje ik miste. De telefoon gaat over en over; niemand neemt op. Ook de eerste Israëlische kennis die ik terugbel neemt niet op. De tweede wel en ik besef dat ignorance meer is dan bliss.
Een grootscheepse, gecoördineerde aanval op Israël vanuit Gaza maar mogelijk ook vanuit het noorden, wat betekent dat zowel Hamas als Hezbollah betrokken kunnen zijn. Honderden, zo niet duizenden raketten en mortiergranaten worden afgevuurd op Israël. De grens tussen Gaza en Israël is op meerdere plaatsen doorbroken, drones werpen explosieven af en strijders vallen Israëlische nederzettingen langs de grens met Gaza aan. Andere strijders, onder gemotoriseerde paragliders en in pick-uptrucks, dringen dieper het land binnen en richten slachtingen aan onder de Israëlische bevolking. Weer andere strijders voeren ten noorden van Gaza amfibische landingen uit. Een paar dagen geleden, leer ik, en ik schrik daarvan, zijn de Israëlische troepen langs de grens met Gaza naar de Westelijke Jordaanoever gedetacheerd en ik voeg daar in mijn gedachten aan toe dat de sabbat nog tot vanavond duurt, wat tot een vergrote waakzaamheid had moeten leiden.
Nadat ik de verbinding heb verbroken, zet ik Moos' eten klaar. Ik graai onder Heidi's stoel naar wat ik nodig heb om koffie te zetten en even later snort de gasbrander onder een ketel water, de zon nog onder de horizon, het dorp waarin we sliepen nog in slaap. De schuifdeur open zit ik in de achterbak van de auto op Moos’ kussen, mijn ellebogen op mijn knieën, mijn hoofd in mijn handen. Alles wat ik zojuist hoorde, klopt niet. Ik ken de situatie aan de grens met Gaza en ken te veel mensen binnen de Israel Defense Forces om … ‘Wat is loos?’ vraagt Heidi, die ik niet terug heb horen komen, terwijl Moos zich op haar eten stort.
‘Er wordt op een totale oorlog aangestuurd,’ mompel ik.
‘Oekraïne?’
‘Israël …’
‘Ga je …?’
‘Nog niet. Israël is een paar uur geleden vanuit Gaza aangevallen, misschien ook vanuit Libanon, en er klopt niets van die aanval. Het internet zal wel vol staan. Briljante afleiding.’
De auto is snel ingepakt. Zwijgend rijden we verder naar het noorden. Uit onze Stanleythermos schenkt Heidi de koffie die ik heb gezet in twee mokken en ze pakt haar telefoon. Tien minuten later, nog steeds zwijgend, één oog op haar telefoon, schenkt Heidi koffie bij en ze is nog steeds in die telefoon verdiept als we Pouilly-sur-Loire binnenrijden. Het dorp oogt uitgestorven, maar tegenover de mairie spot ik een geopend café. Ik parkeer, we laten Moos uit de achterbak en wandelen gedrieën naar het café.
Nadat ze van het toilet is teruggekomen en onze koffie is geserveerd, vraagt Heidi: ‘Hoe is dit mogelijk?’
‘Het is niet mogelijk; dat is het probleem.’
‘Houdt dit verband met de vluchtelingenwaanzin in Europa?’
‘Ik ben bang van wel, maar net als met covid, denk ik, is het te vroeg.’
‘Te vroeg?’
‘Tijdens covid was de techniek voor een digitaal paspoort en digitaal geld nog niet ver genoeg ontwikkeld; nu heerst er nog niet genoeg onvrede onder de mensen die als vluchteling naar Europa zijn gelokt.’
‘Maar wie …’
‘Wie,’ onderbreek ik Heidi, ‘heet globalisme en het functioneert als een maffiafamilie. Niemand kent de capo di tutti capi, maar iedereen kent de capi en staat graag met ze op goede voet want er kan op elk moment iets glimmends van de vrachtwagen vallen. Mensen zoals Rutte, Trudeau, Macron, Sunak en Netanyahu zijn de capi. Spijkerhard, leugenachtig en meer verdorven dan de capo di tutti capi zelf, die als poppenspeler aan de touwtjes trekt.
‘De capo di tutti capi controleert de media en daarmee de maatschappelijke opinie en wie het woord globalisme in de mond neemt, wordt door de capi als complotdenker buiten de samenleving geplaatst. En toch zijn er uiteindelijk misschien genoeg mensen die zich afvragen hoe het mogelijk is dat Hamas deze aanval kan uitvoeren, waarom die aanval nu wordt uitgevoerd, waarom dagelijks duizenden jonge mensen sterven in Oekraïne en waarom we drie jaar geleden moesten geloven dat de mensheid ten onder zou gaan aan een griepvariant die zelfs niet tot oversterfte leidde.
‘Man, ik hoop dat ik ernaast zit, maar ik denk dat Netanyahu Israël hard terug laat slaan. Idioot, want ieder staatshoofd hoort te begrijpen dat alleen terughoudendheid uitkomst biedt in deze situatie, zoals ieder staatshoofd hoort te begrijpen dat wapentuig naar Oekraïne sturen tot de destructie van Oekraïne leidt en zoals ...’ Heidi houdt haar hand omhoog, schudt haar hoofd en zegt: 'Je draaft door. Leuk, die maffiavariant, maar het is niet wat ik wilde vragen. Maakt niet uit, maar waar ik moeite mee heb, is dat jouw capodinges al honderden jaren onze geschiedenis organiseert zonder dat we dat in de gaten hebben. Waarom dan die haast en die fouten de laatste jaren?’
‘Ik heb het gevoel dat het nieuwe geld onder de globalisten haast heeft. Het maakt het oude geld niet uit of het de wereldbevolking vandaag of over drie generaties op de knieën dwingt. Die haast van het nieuwe geld kan onze redding zijn, maar niet als we vasthouden aan het polarisatiedogma.’
‘Nieuw woord?’
‘Er is ons de laatste decennia aangeleerd dat we in een conflict een partij moeten kiezen. Wat aan een conflict ten grondslag ligt, boeit niet en wie een conflict om welke reden heeft geïnstigeerd, boeit al helemaal niet. Dat doodt elke discussie en stimuleert dat we elkaar naar de keel vliegen. De globalisten, ondertussen, lachen zich rot. Moos had het koud vannacht. Dat deed me denken aan die hazewindhond die niet in militaire dienst wilde.’
‘Oh nee …’ mompelt Heidi terwijl ze twee vingers opsteekt in de richting van de bar.
‘Maart 1982. Ik moest me in Delft laten keuren voor de militaire dienst. Toen ik in het gebouw van de keuring de wachtkamer binnenstapte, overlegden een hazewind en een ijsbeer hoe ze vrijgesteld kunnen worden van de dienstplicht. Die hazewind wil doen of-ie een junk is. Hij wordt een kamertje binnengeroepen en komt kort daarop jubelend terug. “Ze geloofden dat ik een junk ben! Vrijgesteld!”
“Maar dat wil ik ook,” roept de ijsbeer. Iedereen in de wachtkamer schiet in de lach en de hazewind zegt: “Jij? Een junk? Dat gelooft geen hond. Maar ik weet wel wat. Even iets uit de auto pakken.” De hazewind rent de wachtkamer uit en komt terug met een honkbalknuppel waarmee hij die ijsbeer een aframmeling geeft. De vacht van die ijsbeer onder het bloed, tand uit zijn mond, oog opgezwollen. “Nu zie je eruit als een junk,” zegt de hazewind. Even later wordt de ijsbeer een kamertje binnengeroepen. Huilend strompelt hij naar binnen en als hij kort daarop weer naar buiten strompelt, roept iedereen: “En, en … geloofden ze dat je een junk bent?”
“Nee,” lispelt de ijsbeer langs een gescheurde lip, “ik ben te dik.”’
‘En jij bent de grappigste,’ zegt Heidi, maar ik zie dat ze een glimlach onderdrukt en vraag of ze het verhaal kent van die man met een hazenlip die aanklopt bij een jeugdherberg. ‘Alsjeblieft niet,’ zucht Heidi terwijl de kelner onze tweede ronde koffie serveert. ‘Het is negen uur ’s morgens en oorlog in Israël.’
‘En in Oekraïne, Centraal Afrika, Libië, Ethiopië, Afghanistan, Mali, Somalië, Sudan en Syrië,’ vul ik aan, ‘en dan hebben we het niet over drugsgerelateerde oorlogen die woeden omdat de globalisten ons een war on drugs in de maag splitsten. Maar als moslims buiten Israël hun rust bewaren, en ik hoop, nee, denk dat ze dat doen, en als Poetin bemiddelt in het Midden-Oosten, dan faalt misschien het grote Gazaplan en … is er eh… is er straattheater gaande?’
‘Ja. Een Moosrelletje, denk ik,’ antwoordt Heidi. Ik kijk opzij en trek een wenkbrauw op naar de voorste van drie afgestegen fietsers in de deuropening van het café. Hij wijst op Moos, die slaapt naast mijn stoel, en zegt: ‘Le chien n’est pas en laisse de hond is niet aangelijnd,' waarop ik antwoord: ‘Moi non plus ik ook niet et je suis plus dangereux que le chien en ik ben gevaarlijker dan de hond.'
‘Oh Nik,’ zegt Heidi terwijl ze over de tafel buigt, ‘laat los.’
‘Laat los! Drie man, half zo oud als ik, die vrede op aarde vast hoog in het vaandel hebben maar ruzie zoeken om een slapende hond die niemand in de weg ligt en die geen ruzie zouden zoeken als ze zonder elkaar hier binnen waren gestapt. Kijk 't spul staan. Elektrische mountainbikes, helmen, reflecterende vesten. Een stukje fietsen lijkt wel een expeditie. Geen mug vliegt door Gaza zonder dat de Israëlische overheid ervan weet. Denk je dat Kwik, Kwek en Kwak daarover nadenken? Als Macron de Israëlische overheid vanmiddag oproept Gaza de zee in te bulldozeren, applaudisseren die idioten.’
‘Nik, stop ermee! Je weet niet hoe die lui over dingen denken.’
‘Oh nee? Let op,’ en ik draai me naar het drietal in de deuropening. ‘Écoutez-moi, Riri, Fifi et Loulou luister, Kwik, Kwek en Kwak. Qu’est-ce que nous allons faire wat gaan we doen? Bombarder Gaza Gaza bombarderen? Plus des avions de chasse vers l’Ukraine meer straaljagers naar Oekraïne? Donnez-moi votre avis …’
Support me!
paypal.me Of doneer direct:
ES1100492183112014004990
BIC/Swift: BSCHESMM
t.n.v. Nikko Norte
Blog delen? Graag!