Op de vlucht …
Als ik had geweten dat ik zo ziek zou worden, dan … dan wat? Ik weet me geen raad van ellende, waar nog bij komt dat ik zelfs Heidi niet kan vertellen dat ik ziek ben, die dit moment kiest om vragend onze Stanleythermoskan omhoog te houden. ‘Nee, dank je,’ mompel ik en Heidi trekt een wenkbrauw op. Grofgemalen koffiebonen uit Nicaragua die ik een paar uur geleden met zorg overgoot met water dat ik naast de auto kookte op onze gasbrander. ‘Misschien,’ zegt Heidi, haar toon te neutraal, ‘moet je een plek zoeken met minder beweging.’
Koud zweet breekt me uit als ik naar het midden wankel van de Stena Britannica en op een bank ga liggen. Maar Heidi heeft gelijk. Het schip beweegt hier minder. De laatste weken zijn hectisch geweest, bedenk ik en … ‘Nog steeds geen trek in koffie?’ klinkt Heidi’s stem. Verward open ik mijn ogen. ‘Hoelang eh…’
‘Het is zeven uur, Nederlandse tijd. De zee is kalmer. Ik denk dat we onder de loef van Engeland varen. Met Moos gaat alles goed; ik ben net bij de auto geweest.’ Ik kom overeind en zie door een raam dat het buiten aardedonker is. De geur van koffie als Heidi de dop van onze thermoskan schroeft. Ik voel me beter en als ik ‘Onder de lij’ mompel, wordt dat gelukkig overstemd door een mededeling via het PA-systeem. Iets over territoriale wateren. Verbaasd kijk ik toe hoe Stenapersoneel zijn mondkapjes afdoet. Slim virus, dat coronavirus! Het volgt per land een andere strategie om ons eronder te krijgen, wat per land andere maatregelen rechtvaardigt om ons te vrijwaren van een zekere, voortijdige dood en eh… niet helemaal waar. Coronamaatregelen zijn bewust per land anders in de war gestoken om voor overheden het pad te plaveien eerdaags een verdrag te tekenen dat wereldwijd alle beslissingsrecht tijdens een volgende pandemie uit handen geeft aan de WHO, een organisatie die wordt gefinancierd en dus gecontroleerd door mensen die er naast controversiële ideeën een dubieuze agenda opna houden en die hun aandelenportfolio in waarde zien stijgen per verkeerde WHO-beslissing.
Toen zo’n tien jaar geleden nauwelijks iemand bereid was te sterven aan de Mexicaanse griep veranderde de WHO de definitie van het woord pandemie. Meer mensen stierven de afgelopen twee jaar aan de gevolgen van die definitieverandering dan aan corona, de WHO bewees dat zij niet de organisatie is om tijdens een virusuitbraak vertrouwen in te stellen en ik realiseer me dat ik een paar waarheden bijeen pieker waarvan het Stenapersoneel slechts met moeite kennis kan nemen omdat de gangbare media grotendeels eigendom zijn van dezelfde mensen die de WHO controleren. En de media die volhouden onafhankelijk te zijn, zijn afhankelijk van persbureaus zoals bijvoorbeeld Reuters, die financieel drijvend worden gehouden door dezelfde mensen die … Nicaraguaanse koffie! Ik hef mijn mok bij wijze van toost en knipoog naar Heidi, die zich de afgelopen dagen vastbeet in het verkrijgen van de documenten die we nodig hadden om op dit schip te worden toegelaten terwijl ik de zwarte markt voor negatieve coronatestbewijzen verkende, ontdekte dat er zelfs een zwarte markt bestaat voor positieve coronatestbewijzen en bedacht dat een zwarte markt voor coronavaccins meer voor de hand had gelegen …
Maar eh… ik ben het getreiter van ongevaccineerde mensen beu en mijn weerstand groeit naar mensen die zich door overheden en door organisaties zoals de WHO van wetenschap gespeende waanzin laten aanleunen. Mensen die zich laten vaccineren omdat dat sociaal wenselijk is of om op vakantie te kunnen, die weigeren liegende en bedriegende politici ter verantwoording te roepen en die weigeren over de schouders van de gangbare media te gluren naar het zich opstapelende bewijs dat elke stap die in de strijd tegen corona is gezet een misstap is geweest.
Zoals zoveel mensen overleefden Heidi en ik ongevaccineerd vier coronagolven zonder een kuchje. Mondkapjes droegen we op geen moment, bij desinfecterende handgel bleven we uit de buurt en over het vergroten van sociale afstand dachten we geen seconde na. Politici, waaronder de president van Amerika en de Nederlandse minister van Volksgezondheid, beloofden ons dat we de afgelopen winter zouden sterven. Geen kuchje. En toch, om bijvoorbeeld Groot-Brittannië zonder heisa in te kunnen reizen, moet ons gestel zó zwak zijn dat we de afgelopen maanden ten minste één keer aantoonbaar een coronabesmetting opliepen. Geen kuchje.
Heidi schenkt koffie bij en dwingt mijn blik met een knik van haar hoofd naar het raam. Lichtjes prikken door de duisternis. Groene en rode lichtjes op boeien en schepen. Witte lichtjes van waarschijnlijk straatlantaarns op de oever van de rivier Stour. Of is het de Orwell? Groot-Brittannië! Een nieuw leven – als we in Harwich voorbij Customs & Excise komen. Groot-Brittannië, waar de gemiddelde sterfteleeftijd op 79 jaar ligt en de gemiddelde coronasterfteleeftijd op 82,5 jaar, waar overheidsdata aantonen dat gevaccineerde mensen significant grotere coronagerelateerde risico’s lopen dan ongevaccineerde mensen, waar Nigel Farage al twee maanden op antwoord wacht nadat hij de voetbalbond vroeg naar de vaccinatiestatus van de 187 profvoetballers die in korte tijd voorafgaand aan zijn vraag met hartproblemen door de knieën gingen en waar de British Journal of Medicine een studie publiceerde waaruit blijkt dat coronapandemie wereldwijd achttien miljoen dodelijke slachtoffers claimde waarvan zes miljoen coronaslachtoffers …
Knappe studie. Een van de ruim vijftienhonderd studies die ik verzamelde tijdens mijn zoektocht naar één wetenschappelijk argument om me tegen corona te laten vaccineren. De handvol media die er aandacht aan besteedde, gooide het zonder onderbouwing op ongeregistreerde coronaslachtoffers. Onwaarschijnlijk. De derde wereld heeft baat bij juist het opkloppen van coronacijfers en in westerse landen is de kans verwaarloosbaar dat iemand zonder herkenbaar ziektebeeld aan corona overlijdt. Daarnaast zijn overheden met de WHO overeengekomen dat iedereen die op de dag van overlijden positief test op corona een coronaslachtoffer is, niet het slachtoffer van bijvoorbeeld het verkeersongeval dat aan dat overlijden vooraf ging. De filmpjes waarin politici naïef kond doen van die afspraak met de WHO zijn verwijderd van de populaire internetfilmpjesplatforms – eigendom van? – maar wie even spit, vindt ze desalniettemin. Data van wederom de Britse overheid tonen aan dat ten minste 25 procent van de geregistreerde coronaslachtoffers in Engeland en Schotland mét corona stierf, niet aan corona, en dan is er nog het raadsel van de verdwenen influenza, die, als hij niet was verdwenen, voor ruim tien procent van het aantal vermeende coronaslachtoffers verantwoordelijk zou zijn geweest.
Mijn gepieker gijzelde me tot een mededeling via het PA-systeem ons naar onze auto loodste. Nu breng ik die auto tot stilstand naast een container van Customs & Excise. Heidi geeft door haar raam en door het raam van de container onze paspoorten aan een douanebeambte. Na onze paspoorten te hebben gescand, staat hij op en loopt hij de container uit, voor onze auto langs naar mijn raam. Ik druk op de knop om dat raam te laten zakken en tot Heidi met een zucht de contactsleutel een slag draait, staren de douanebeambte en ik elkaar onbeholpen aan.
‘Business or pleasure, young mister Norte?’
‘Neither, guv’nor’ antwoord ik beleefd. ‘We eh… we are refugees.’
‘Refugees …’ mompelt de douanebeambte en hij zegt dan luider: ‘Austrian car, Dutch passports. Which country is it you’re fleeing from?’
‘We lived in Austria and flee the vaccine mandates there.’
‘Visa, work, housing …?’
‘Many organized refugees these days?’
Terwijl de douanebeambte zich op zijn hielen omdraait en naar een kantoor beent, vraagt Heidi me of het echt nodig is weer de idioot uit te hangen. In mijn wiek geschoten, leg ik uit dat onze Nederlandse paspoorten garant staan voor een zoektocht naar drugs in onze auto en aanhanger, beide afgeladen met verhuisdozen. ‘Hoe had je dat uit willen leggen?’
‘I have another year to go to retirement?’ zegt de douanebeambte als hij zich weer aan mijn raam meldt.
‘You do …’ antwoord ik verbaasd.
‘I do. But I would have forfeited my pension if I had been forced to take that jab.’
‘Good man …’
‘Now listen, funny couple. Get yourselves organized and say pleasure the next time you enter this country without a visa.’
‘En die zoektocht naar drugs?’ vraagt Heidi als we verder rijden. Ik knik in de richting van een verlichte loods. Douanebeambten hebben hun aandacht gericht op een groep jongelui in een bestelbus. Zo langzaam als we de loods binnenreden, rijden we hem weer uit. Tot ik na een halfuur een landweg in stuur, rijden we zwijgend, misschien wat beduusd door de donkere nacht.
Tussen akkers of weilanden staan we naast de auto. Het is koud. De gasbrander snort. Moos de herdershond jaagt op konijnen. Met zorg overgiet ik grofgemalen Nicaraguaanse koffiebonen met kokend water. Als het water is doorgelopen in onze thermoskan en de brander is afgekoeld en ingepakt, fluit Heidi Moos. Het dier duikt op uit de duisternis en springt in haar hok in de auto. Nog een uur te gaan, volgens de TomTom, naar onze voorlopige bestemming en terwijl we op de linkerweghelft tussen hedgerows noordwaarts sturen, lijkt er wat spanning van ons af te vallen. We drinken koffie en blèren mee met mijn jaren 70-hits.
I am a passenger …
And I ride, and I ride
We'll see the stars that shine so bright
And everything looks good tonight
La…la…la…la, la, la, la…
Als de TomTom aangeeft dat we ons reisdoel bijna hebben bereikt, voel ik dat Heidi onrustig wordt. Ze heeft de afgelopen week van alles afgesproken met de eigenaar van de camping waar we op aansturen. Nu, weet ik, vraagt ze zich af of ze alles wel goed heeft afgesproken. De camping ligt aan een doorgaande weg in een klein dorp onder de rook van Cambridge en als ik uitstap, nadat we een oprit zijn in gereden en voor een hek tot stilstand zijn gekomen, merk ik dat het regent. Op een console tik ik de pincode in die Heidi me toeroept. Een oranje zwaailicht komt tot leven en het hek rolt opzij.
Tussen fruitbomen op een veld achter een boerderij waarop we de enige kampeerders zijn, koppelen we onze aanhanger af en in het licht van de Petzl op Heidi’s hoofd sleutelen we aan stelpoten tot het ding waterpas staat. Ik open de deur van de aanhanger, open de deuren van de laadruimte van de auto, zie Moos in de duisternis verdwijnen en sjouw gelaten een verhuisdoos door de nu stromende regen naar een schuur die Heidi me aanwijst en waarin we ons aardse bezit een paar weken mogen opslaan. Verhuisdozen, tassen en vuilniszakken met kleding stapelen zich op en als ik Heidi onze fietsen tegen de wand van de schuur zie zetten, denk ik aan topsporters en hun recente hartproblemen. De spaarzame gangbare media die aandacht besteden aan het fenomeen zijn het met elkaar eens dat hartproblemen een zeldzame bijwerking zijn van de coronavaccins en vergeten dat topsporters zeldzaam zijn …
Auto leeg, aanhanger leeg. Die aanhanger moest leeg, want het ding is een caravan. Regen roffelt op het dak ervan. Heidi vult het reservoir van onze dieselkachel, het gezicht van Marilyn Monroe boven haar op het scherm van de televisie. Voordat we de bank waarop ik zit tot bed ombouwen, wil Heidi nog even naar de Netflixdocumentaire over Marilyn Monroe kijken. Ik vind het best. We hebben de EU achter ons gelaten. Vanuit een houten doos op wielen zullen we een nieuw leven op moeten bouwen. Meewarig schud ik mijn hoofd naar een smiley die ik met een vinger op een beslagen raam tekende als ik Marilyn Monroe in mijn gedachten hoor zeggen: Wise people know their limits; smart people know they have none. Dan leidt Moos’ gesnurk mijn gedachten naar een opmerking van Mark Twain: It's not the size of the dog in the fight; it's the size of the fight in the dog. Man, ik ben moe; dat is alles. Hondsmoe. Voordat we een maand verder zijn, leven we hier legaal in een huis en … gierende banden. Een doffe knal. Moos schrikt wakker. Ik schiet in mijn natte bergschoenen. ‘Zoek een alarmnummer en kom achter me aan,’ roep ik naar Heidi als ik de regen in sprint.
Het hek is een eenvoudige hindernis, maar als ik aan de andere kant ervan land, herinnert een felle pijn in mijn enkel me eraan dat ik die enkel een paar maanden geleden brak tijdens een landing onder mijn paraglider. Eenmaal op de doorgaande weg voel ik me plotseling zo ziek als ik me vanmiddag voelde. ‘Niet weer …’ hoor ik mezelf mompelen. Een bestelauto staat dwars op de weg, een Mini, mintkleurig in het schijnsel van een straatlantaarn, staat half door het houten hek rond de camping. Glas, auto-onderdelen en delen van het hek verspreid over de weg. Ik zie vuur en ruik verbrand vlees zonder dat er vuur is, zie bloed zonder dat er bloed is, zie afgescheurde ledenmaten en zie hersens naast een schedel. Voormalig Joegoslavië, Afrika, Afghanistan. De laatste keer dat ik na een ongeluk iemand probeerde te reanimeren, drukte ik mijn handen door een borstkas. Die borstkas, leerde ik later, was verbrijzeld toen de seconden eerder overleden man voor me op het asfalt uit zijn auto werd geslingerd.
Vechtend met mijn emoties controleer ik beide auto’s op inzittenden. Geen. Ik klik gevarenlichten aan en richt mijn aandacht op een vrouw die op straat zit, haar hoofd in haar handen. Ze is aanspreekbaar en verzekert me dat ze ongehavend is. Ik laat haar opstaan, begeleid haar naar de stoep en ren naar een jonge man die verward over straat zwalkt. Ook hij lijkt ongehavend. Uit mijn ooghoeken zie ik dat Heidi telefoneert. ‘Ambulance?’ roept ze. ‘Alleen politie,’ roep ik terug.
Tussen de bestuurders van de auto’s die zojuist met elkaar in botsing kwamen, zit ik in de regen op een stoep, mijn arm om de schouders van de jongeman, die zacht huilt. Heidi heeft in beide auto’s een gevarendriehoek gevonden, die nu op de weg staan, en ze sleept auto-onderdelen en houten planken van de weg. Veel eh… veel huizen rondom ons. Sfeervol verlichte woonkamers. Geen mens op straat. In twee tuinen zie ik een Oekraïense vlag aan een mast en in mijn gedachten zing ik: Bla…bla…bla…bla, bla, bla, bla…
Blog delen? Graag!