Met een condoom om twee vingers …
Het sneeuwt hard. Vanachter een raam in onze woonkamer staar ik over een wit dal. Zonder reden, denk ik, denk ik aan Freud, die in 1938 Wenen ontvluchtte vanwege de antisemitische maatregelen die daar toen werden doorgevoerd. Binnenkort vluchten Heidi en ik uit Oostenrijk en Freud bedacht honderd jaar geleden waarom we dat ooit zouden doen. Menselijk leven, volgens Freud, is niet iets om wild mee te experimenteren.
Het coronavaccinatie-experiment faalt. Vaccins keren niet, zoals is toegezegd, de pandemie – die geen pandemie is – maar houden ongezonde, voornamelijk oudere mensen een korte periode uit het ziekenhuis, waarna ze alsnog met coronagerelateerde klachten in dat ziekenhuis belanden of met klachten die zijn gerelateerd aan hun door de vaccins gedecimeerde weerstand. Omdat 42,7 procent van de wereldbevolking zich inmiddels op basis van valse toezeggingen heeft laten vaccineren, anders dan slechts de ongezonde mensen, loopt de vaccinatieschade onder gezonde, relatief jonge mensen uit de hand.
Op basis van de vaccinatieschade, waarvan de berichtgeving ondanks de censuur erop eenvoudig te vinden is, zou elk ander vaccinatie-experiment zijn stopgezet, hoewel ik vanmorgen leerde dat ik me mogelijk vergis. Zo worden de cardiovasculaire klachten waarmee jonge mensen zich recentelijk in het Verenigd Koninkrijk in ziekenhuizen melden – als ze zover komen – niet door de vaccins veroorzaakt, maar door Post Pandemic Stress Disorder. Opmerkelijk is dat voornamelijk gevaccineerde mensen aan die levensbedreigende stoornis lijden en … spijt het ons Oostenrijk te moeten ontvluchten, vraag ik mezelf om mijn gedachten een andere wending te geven? Niet werkelijk.
Vijf weken geleden brak ik mijn enkel, omdat zelfs onder mijn paraglider de gedachten aan corona me te veel in beslag namen en ik me slecht op een landing concentreerde. Ziekenhuispersoneel gaf Heidi te verstaan dat ik bij gebrek aan een QR-code voor de ingang van het ziekenhuis mijn beurt om geholpen te worden af diende te wachten. Nadat ik vanuit de auto de zoveelste BMI>30-karikatuur het ziekenhuis binnen had zien strompelen – sommigen rookten buiten nog even een sigaret – besloot ik af te zien van behandeling.
Voor het eerst in vijf weken tijd sta ik rechtop zonder krukken, voorzichtig mijn gewicht verdelend over twee benen. Wat me opbreekt, besef ik, is het gevoel minder strijdvaardig te zijn dan ik graag ben. Dat maakt me echter niet minder strijdlústig voor wat onze aanstaande vlucht uit Oostenrijk betreft. Die vlucht is geen tragedie; die vlucht is een avontuur, wat me opnieuw aan Freud doet denken, die opmerkte dat mensen pas achteraf inzien dat de jaren van strijd hun mooiste jaren zijn.
De avond valt snel. Verlichting komt tot leven in de paar huizen op de berg en in de verte in het dorp Schruns. Sinds het vaccinatieprogramma in Oostenrijk is uitgerold, sterven in Oostenrijk meer mensen aan corona dan voorheen. In veel landen is die trend waarneembaar. Chili is boeiend. Vierentachtig procent van de bevolking is volledig gevaccineerd, 46 procent van de bevolking is geboosterd. Het coronagerelateerde sterftecijfer in Chili – hoogzomer – loopt op. Nieuw-Zeeland, Singapore, Griekenland, Duitsland, Ierland …
Ook Japan is interessant. Volgens de toonaangevende media hebben de vaccins daar een tsunami van besmettingen de kop in kunnen drukken. Wat die media verzuimen te melden, is dat die tsunami zich pas voltrok nádat de vaccinatiegraad een hoogtepunt bereikte. Wat die media ook verzuimen te melden, is dat het mensen in Japan vrij staat ivermectine te gebruiken in geval van een besmetting met corona, dat de gemiddelde BMI van mensen in Japan op 22,6 ligt, aanzienlijk lager dan in de westerse wereld, en dat … Kerstmis, schreeuwt het dal waarover ik uitkijk terwijl ik me realiseer dat we de pakjes die Sinterklaas’ zwartepieten ons huis binnensmokkelden pas overmorgen mogen uitpakken en mijn gedachten naar de stuntpieten dwalen waarmee ik in een vorig leven rond deze tijd van het jaar door Nederland reisde. Stuntpieten en de Iraniër die ik ooit ontmoette in een illegaal casino waar ik werkte als croupier.
Een gast van het casino nam me zijn verlies aan de roulettetafel kwalijk en als het buffet waarin hij belandde niet een halve verdieping lager had gestaan dan de verdieping waarop de roulettetafels stonden opgesteld, was het incident misschien met een sisser afgelopen. Mijn criminele baas oordeelde dat mijn tact een verbeterpunt was, maar omdat hij een lang verbetertraject voorzag, stelde hij voor dat ik intern door zou groeien naar de functie van portier. Een croupier van Iraanse afkomst posteerde zich tijdens zijn pauzes naast me bij de deur van het casino en verhaalde over de harde training die hij onderging voordat hij ooit toetrad tot de Iraanse geheime dienst. Een paar maanden nadat duidelijk was geworden dat mijn tact zelfs aan de deur van een illegaal casino een verbeterpunt was en ik mijn functie in de onderwereld vacant had gesteld, ontmoette ik mijn Iraanse oud-collega op straat. Het was eind november, de vraag naar stuntpieten groot. Mijn oud-collega bood zijn diensten aan.
Zwart als roet klauterde hij twee dagen later uit het dakraam van een pakhuis in een vissersdorp. Over een kabel die we de vorige avond uit dat raam hadden gespannen, zou hij naar een pakhuis aan de overkant van de haven kruipen. Adrenaline hielp hem vermoedelijk de eerste meters vooruit. Na die meters verstijfde hij. De kabel waarop hij lag, zwaaide vervaarlijk heen en weer, beroering onder de duizenden toeschouwers op de kade. Ik had mijn Iraanse vriend verzekerd dat hij zich als het niet anders kon van de kabel in de haven kon laten vallen, maar in een vlaag van onkarakteristiek realiteitsbesef drong tot me door dat geen van ons zich van die hoogte in de haven zou hebben laten vallen. Tijd daarover na te denken, had ik niet. Sinterklaas, aldus de lokale media, werd geplaagd door pakjesboeven. Terwijl het schip dat Sinterklaas tot transport diende de haven binnenvoer, kwamen twee pakjesboeven tevoorschijn. Ze renden en klommen over het schip, ieder met een zak pakjes over een schouder, een joelende menigte op de kade.
Het duurde even tot zwartepieten de pakjesboeven te pakken kregen. Zonder overleg met Sinterklaas ging het tweetal overboord. Happend naar lucht in het koude water zwom ik naar de kade, waar ik voor de eerste keer in mijn leven met massahysterie werd geconfronteerd. Jong maar voornamelijk oud trapte en sloeg naar de collega-boef en mij, spuugde op ons en trok onze boevenpakken aan flarden. Collega-boef dook de haven weer in en zwom zichzelf in veiligheid. Mijn tact speelde op en er vielen rake klappen tot politieagenten me ontzetten en begeleidden naar waar de stuntpieten, die van gebouwen en bruggen hadden afgedaald, op me wachtten, de brandweer in de weer om mijn Iraanse vriend te verlossen.
In de bus waarin we ons naar een volgende klus spoedden, veranderden twee natte pakjesboeven in zwartepieten. Toen zes zwartepieten een uur later afdaalden uit een torenhoge bouwkraan raakte het pak van een van die pieten verstrikt in haar afdaalapparaat en veranderde een vrolijke act in een alpine reddingsoperatie. Het eh… het maakte niet uit die dagen. We mochten nog jong en onbezonnen zijn en oefenden die avond Chinglish in een Chinees restaurant. Weh Ta, Weh Yu Hai Ding? Yu Lei Ying Lo? Kom Kwik Lee. Kinderachtig maar onschuldig en de tranen liepen over mijn gezicht toen een half afgeschminkte zwartepiet me aankeek, een tandenstoker tussen elk van zijn tanden, en vroeg: ‘Sum Tin Wong?’
Heidi en Moos de herdershond, op de terugweg naar huis na een illegale wandeling, lopen in de verte in de avondschemer door een besneeuwd weiland. Moos gooit sneeuw op met haar snuit, onbezonnen. Vanmorgen belde ik met vrienden in Afrika. Een ervan is een arts die ik ooit met twee collega’s naar een afgelegen dorp in Afrika vloog waar het drietal campagne zou voeren voor het gebruik van condooms in de strijd tegen HIV. Twee dagen later, in de lobby van een hotel in een grote stad, debatteerde ik met de drie artsen. Ik was slechts een simpele piloot maar stond erop dat we het dorp opnieuw zouden bezoeken om te kijken of onze campagne vrucht afwierp. Ik won het debat en een paar weken later, terug in het dorp, leerden we van de dorpsoudste dat de voorraad condooms op was die we hadden achtergelaten. We leerden ook dat de mannen in het dorp hun old in-and-outs bedreven met een condoom om hun wijs- en middelvinger, precies zoals een van de artsen in zijn witte jas had gedemonstreerd. Ik lachte erom, had het woord coronamaatregel destijds nog nooit gehoord …
Omikron is geen thema in Afrika en de Afrikanen die ik vanmorgen sprak, toonden zich verbaasd over de heisa rond omikron in het Westen. Tijdens elk gesprek hoorde ik mezelf uitleggen dat aan overheden gelieerde wetenschappers voor die heisa verantwoordelijk zijn. Overige wetenschappers, hun berichten ondanks de censuur erop makkelijk te vinden, uiten zich hoopvol. Varianten van virussen verspreiden zich doorgaans sneller maar zijn minder ziekmakend. Ook voor omikron lijkt dat op te gaan, een gunstige ontwikkeling. Aan overheden gelieerde wetenschappers suggereren dat de snelle verspreiding van een virusvariant iets is om angst voor te koesteren. Het tegendeel is waar, wat me doet denken aan de berichten die mensen me sturen naar aanleiding van een blog dat ik onlangs publiceerde: De wet van non-contradictie …
Waarom schrijf je niet wat we moeten doen? vragen mensen me. Vreemde vraag, want ik geef het antwoord in dat blog. Maar een communicatiefout, vind ik, is een fout van de zender en dus antwoord ik keer op keer: Lees COVID-19: the great reset en besef dat overheden meewerken aan een uit nood geboren revolutie, mijd de toonaangevende media een periode, vind wegen de censuur te omzeilen op wat onafhankelijke wetenschappers over corona te melden hebben – en stel de vraag waarom die censuur er is – spreek zorgmedewerkers aan, spreek ambulancemedewerkers aan of spreek een begrafenisondernemer aan – ik heb het geluk er een te kennen – bestudeer het fenomeen massahysterie, bereken hoe ónmogelijk het is dat ongevaccineerde mensen de zorg overbelasten, weiger deelname aan QR-nonsens, die geen enkel medisch doel dient, en zeg nee tegen de coronamaatregelen, vaccinaties incluis, die voor het gros van de wereldbevolking zo idioot zijn als neuken met een condoom om twee vingers om geen HIV op te lopen of door te geven.
De pijn in mijn enkel wordt me te veel. Ik hink naar de bank, ga zitten en laat mijn ogen van Sinterklaas’ nog ingepakte pakjes naar Freuds boeken in de boekenkast dwalen. In een van die boeken vergelijkt Freud het gedrag van een individu in de massa met dat van iemand onder hypnose en ik realiseer me dat het tijd is met onze vingers te knippen en als individuen om ons heen te kijken. Het kan nog, maar de klok tikt …
Blog delen? Graag!