Kunst is een leugen …
Boven het pak sneeuw dat dit deel van Engeland bedekt, kleurt de opkomende zon de hemel in het oosten dieprood. Eenzaam en in de gelukkige wetenschap dat ik een minder zware wissel trek op het milieu dan wanneer ik in een elektrische auto zou rijden, stuur ik ons postman Patdieseltje over smalle wegen, die door het landschap kronkelen en me door kerstverlichte dorpen leiden.
Achter de met kersttakken omhulde ramen van The Swan, een pub tegenover een oude kerk in het dorp Thaxted, zie ik beweging en heel even voeren The Swan en de Stanleythermoskan op de bijrijdersstoel strijd met elkaar. Ik ruik de kerstboom in The Swan, hoor het geknapper van het vuur in de haard maar kies de Stanley en spreek met mezelf af dat ik geen koffie drink tot ik op de A-120 rijd voor de laatste zeventig kilometer naar Harwich.
Geen verkeer op de A-120. Ik schroef de doppen van de Stanley, klem een dop omgekeerd tussen mijn benen, schenk koffie in die dop, schroef de tweede dop weer op de Stanley en geef me over aan het deprimerende gevoel dat me overvalt als het rode schouwspel waarvan ik geniet in een grauw wolkendek transformeert met een snelheid die me herinnert aan de snelheid waarmee de wereld in een digitale dictatuur transformeert. Ook de sneeuw is nu verdwenen en ik waan me niet langer in een winterlandschap van Constable, maar voel me Friedrichs Wanderer über dem Nebelmeer, die zo Picasso’s Guernica wordt ingezogen.
Ik eh… ik ben gewend aan de radicale wendingen van mijn humeur en weet dat mijn zintuigen op elk moment weer iets op kunnen pikken dat me in een bootje doet belanden waarin ik Monets Soleil levant tegemoet roei. De geur van koffie maakt vooralsnog geen indruk en ik realiseer me dat niet het grauwe wolkendek daarvoor verantwoordelijk is, maar de dreiging die ik voel dat elke reis die ik maak mijn laatste reis kan zijn, nu de G20 op Bali zijn overeengekomen medewerking te verlenen aan de grondlegging van een vertrouwd, wereldwijd, digitaal gezondheidsnetwerk dat moet profiteren van en voortbouwen op het succes van de bestaande normen en digitale covid-19-certificaten.
De gangbare media zagen over het hoofd wat de G20 op Bali overeenkwamen. Begrijpelijk, want de gangbare media waren druk met het over het hoofd zien van de oversterfte die de wereld teistert – met uitzondering van het deel van de wereld waar mensen niet deelnamen aan een recent vaccinatie-experiment. Oversterfte die in Engeland de afgelopen week ruim 1600 niet-covidgerelateerde slachtoffers claimde – hun gemiddelde leeftijd half zo laag als die van het gemiddelde covidslachtoffer – en die in Nederland de afgelopen week de recordhoogte van twintig procent bereikte.
Ben ik blij dat ik niet voor de gangbare media werk! Het over het hoofd zien van nieuws zou me snel op een permanente depressie komen te staan. Neem het nieuws dat meer dan tien procent van de Italiaanse bevolking al in september 2019 antilichamen tegen Sars-Cov-2 bij zich droeg. Het Milanese, peer-reviewed onderzoek dat daar geen twijfel over laat bestaan, werd eind 2021 al in een medisch vakblad gepubliceerd. Tientallen vragen naar aanleiding van dat onderzoek zou ik in de hoedanigheid van gangbaremediajournalist naar eer en geweten níet stellen, omdat ik het onderzoek en het schokkende nieuws dat ermee gepaard gaat over het hoofd zag.
Waarom, zou een van die vragen zijn, is niet direct na de officiële uitbraak van Sars-Cov-2 wereldwijd onderzoek gedaan naar antilichamen tegen Sars-Cov-2 in bloed bij bijvoorbeeld bloedbanken? Waarom, als Sars-Cov-2 al in augustus 2019 door Italië raasde, was er in Italië dat jaar geen oversterfte? Die oversterfte was er pas in het voorjaar van 2020, wat de vraag zou oproepen of de mensen die aan Sars-Cov-2 bezweken mogelijk aan een verkeerde behandeling ervan bezweken. Had die Norte misschien een punt toen hij al in 2020 in een blog iets opmerkte over een onderzoek, uitgevoerd door nota bene de Amerikaanse CDC, waaruit blijkt dat angst de zwaarstwegende comorbiditeit is die overlijden in de hand werkt na een ziekenhuisopname ten gevolge van een covidbesmetting? Ging er mogelijk meer mis in ziekenhuizen? En overleed niet een groter percentage mensen dan inmiddels is vastgesteld mét covid anders dan áán covid? Was niet … oh man ...
Sars-Cov-2 verspreidde zich al voor augustus 2019 over de wereld, tenzij Italië er de brandhaard van was. Hoe laat zich in dat licht het over het hoofd geziene Event 201 aanzien, de internationale pandemieoefening die het Amerikaanse Johns Hopkins Center in oktober 2019 organiseerde in samenwerking met het WEF en de Bill & Melinda Gates Foundation? Die oefening was noodzakelijk, want een werkelijke pandemie zou betrouwbare samenwerking tussen verschillende industrieën, nationale regeringen en belangrijke internationale instellingen vereisen. En prangender wordt dan de vraag hoe zich de over het hoofd geziene pandemieoefening Catastrophic Contagion laat aanzien die het Johns Hopkins Center in oktober 2022 organiseerde in samenwerking met de WHO en de Bill & Melinda Gates Foundation – drie namen waarvan gangbaremediajournalisten graag over het hoofd zien dat ze synoniem zijn aan elkaar. Tien huidige en voormalige ministers van Volksgezondheid en hoge volksgezondheidsfunctionarissen uit Senegal, Rwanda, Nigeria, Angola, Liberia, Singapore, India, Duitsland en Bill Gates, die het opnamen tegen een fictieve pandemie die zich in de nabije toekomst afspeelt met een hoger sterftecijfer dan covid-19 en die onevenredig veel kinderen en jongeren treft. Catastrophic Contagion! Wie verzon die naam? Vragen, vragen, vragen en geen antwoorden, maar, daaraan zou ik mezelf herinneren als ik een gangbaremediajournalist was, het geven van antwoorden is niet mijn werk.
Een kruimel nieuws, dat Milanese onderzoek, dat een revolutie in ons coviddenken teweeg zou brengen als ik het als gangbaremediajournalist niet over het hoofd zou zien. Helaas is er meer van dat soort nieuws. De destructie van Nord Stream II, de laptop van Hunter Biden, de Twitterfiles, het akkoord tussen Volodymyr ‘Green Screen’ Zelensky en vermogensbeheerder BlackRock voor de wederopbouw van Oekraïne, het cijfer 1 dat de WHO liet toevoegen aan de diagnostische code Z28.3 in de International Classification of Disease – de International wat? – of, misschien wel het belangrijkste nieuws van de laatste weken, het Clevelandonderzoek, een van de meest recente onderzoeken in een reeks onderzoeken die aantonen dat covidvaccins een negatieve efficiëntie hebben.
Pijn in mijn gangbaremediajournalistenhart zou ik hebben tijdens het over het hoofd zien van dat Clevelandonderzoek en over het hoofd ziend dat socialemediaplatforms de video’s verwijderen van de medici die het Clevelandonderzoek analyseren, zou dat hart breken, bedenk ik terwijl ik op een rotonde garen probeer te spinnen van een gewijzigde verkeerssituatie en op het nippertje tussen oranje pylonen door in de juiste richting stuur. Geen druppel koffie, stel ik verbaasd vast, morste ik uit de Stanleydop, die ik net opnieuw tussen mijn benen klemde en opnieuw met koffie vulde. Ik zet de stomende Stanleydop naast het stuur in een houder in het dashboard, leg de Stanleythermos op de bijrijdersstoel, grijp naar een container van hetzelfde merk, schroef de deksel eraf en pak er een quinoapannenkoek uit.
De geur van koffie maakt meer indruk op mijn humeur dan tien minuten geleden. Het is nog geen soleil levant, maar alsof ik in de head-up display van een straaljager kijk, verschijnt Monets Champs de tulipes en Hollande in de voorruit en ik onderdruk een grijns. Het idee immers dat ons postman Patdieseltje een straaljager is, doet me denken aan een andere kruimel nieuws die gangbaremediajournalisten nog wel even over het hoofd zullen zien: het nieuws dat eigenaars van privévliegtuigen piloten zoeken die níet tegen covid zijn gevaccineerd. En zonder dat mijn humeur eronder lijdt, brengt de windmolen in de Champs de tulipes en Hollande, dat nog steeds de voorruit siert, mijn gedachten via wat omwegen terug bij die gangbaremediajournalisten, die hun nek verdraaien om de wetenschappers over het hoofd te zien die uitleggen waarom er sprake is van een klimaatleugen, anders dan een klimaatprobleem, die hun nek verdraaien om over het hoofd te zien dat 's werelds ijsberenpopulatie groeit als nooit tevoren, die hun nek verdraaien om over het hoofd te zien dat de zeespiegel niet stijgt, die hun nek verdraaien om over het hoofd te zien dat de wereld sinds de millenniumwissel vijftien procent groener is geworden, die hun nek verdraaien om over het hoofd te zien dat een mogelijk teveel aan CO₂ geen klimaatprobleem is maar een milieuprobleem – dat zich niet laat oplossen door in elektrische auto’s te rijden, windmolens te planten en krekels te eten, omdat wat conform de klimaatleugen het klimaat redt catastrofaal is voor het milieu – en … nondeju, ik heb geen zin in een klimaatleugendebat met mezelf en grijp in een vak in het dashboard naar het boek dat de reden is van mijn reis naar Nederland. De holbewonercode, drie dagen geleden uitgegeven door een terroristische organisatie, die me per post een antraxvrij exemplaar stuurde.
Man, ik ben blij dat ik het schrijven van dat boek heb afgerond, ben gelukkig met de omslag die de uitgeverij het boek gaf, beland in mijn bootje in de haven van Le Havre, roei de soleil levant tegemoet en schiet in de lach als ik bedenk dat de Nederlandse overheid een uitgeverij als terroristische organisatie bestempelt omdat zij boeken uitgeeft van mensen die weigeren over het hoofd te zien wat in de wereld werkelijk gaande is. Vanwege de terroristenstatus van de uitgeverij en vanwege mijn gecancelde maatschappelijke status geen bezoeken aan gangbaremediastudio’s de komende week. Mijn agenda staat vol podcasts waarvoor ik ben uitgenodigd. Te gast in gangbaremediastudio’s kreeg ik vroeger zo’n drie minuten het woord, hoewel ik ook wel eens tien minuten of zelfs een kwartier de aandacht kreeg. Podcasthosts nemen alle tijd en eh… ik heb er zin in.
Toch, bedenk ik terwijl ik net voorbij Colchester de laatste koffie in de Stanleydop schenk, is het onvermijdelijk dat iemand me de komende week vraagt hoe ik toch bij de onzin kom die ik uitkraam over bijvoorbeeld covid en de vaccins ertegen. Ik probeer covidgelovigen niet langer te bekeren, maar raad ze aan op zoek te gaan naar de video’s die aan de censuur erop ontkomen van cardioloog Aseem Malhorta, ooit de poster boy van de covidvaccinatiecampagne in het Verenigd Koninkrijk. Pas nadat zijn vader plotseling overleed, besloot Aseem zich te verdiepen in de onderzoeken naar de efficiëntie en de veiligheid van covidvaccins die toen al voorhanden waren, waaronder die van de firma Pfizer.
Sinds dokter Aseem zijn mening op wetenschap baseert, is hij poster boy af en zien gangbaremediajournalisten hem enthousiast over het hoofd, wat me aan Picasso doet denken. Merkte hij niet op dat kunst een leugen is die ons de waarheid doet zien? Niet langer correct in het derde millennium. In dat derde millennium zullen we de leugen pas zien als voldoende gangbaremediajournalisten hun trots hervinden en weigeren de waarheid nog langer over het hoofd te zien …
Blog delen? Graag!
