Hier en nu ...
Stap voor stap gaat het tegen de Hochjoch op, de berg aan de voet waarvan Heidi en ik wonen in het dorp Schruns, in Oostenrijk. Stap voor stap. Elke stap bewust en eh… ik ben geen zwever. Maar het is vandaag zo’n dag waarop mijn gedachten me geen rust gunnen. Constant dwalen ze weg van hier en nu, wat niet erg is zolang hier en nu prevaleren en het wegdwalen van mijn gedachten eraan toevoegt. Niets daarvan vandaag. Ik ben de controle kwijt over mijn gedachten en dat leidt tot zo’n onaangenaam gevoel van onrust dat ik een beroep doe op Boeddha …
Eén stap. Ik zet hem bewust. De volgende stap. Ik zet hem bewust en … ah, daar is ze weer: de apothekersassistent die verantwoordelijk is voor de onrust in mijn hoofd vandaag. Of is ze dat niet? Ben ik niet zelf voor die onrust verantwoordelijk omdat ik het niet kon laten de paljas uit te hangen voordat de dag goed en wel was begonnen?
Begin september 2020. Het voorlopige hoogtepunt van de coronahysterie. Het was fris op de fiets vanmorgen. Na een ronde door het dal van Montafon meldde ik me om acht uur bij de apotheek in Schruns. Koude handen en voeten, dat wel, maar ik had mezelf naar de oplossing gepiekerd van een probleem waarmee ik al even tob, verheugde me op koffie en was niet van slag, hoewel weigerachtig, toen de apothekersassistent die ik aansprak me toebeet dass die apotheke viel Bussgeld erhalten könnte als ik geen mondkapje droeg. Nadat ik langs een plexiglasplaat op de toonbank had gevraagd of de apotheek ook jodiumsupplementen verkocht, stond ik open voor de antwoorden ja en nee en niet, lullig misschien, voor het antwoord ‘Waar heeft u dan last van, meneer?’ dat de apothekersassistent me vanachter haar mondkapje gaf.
‘Ich eh… ich weiβ es nicht. Ich bin müde, loop maar te kuchen en heb koorts, hoofdpijn en keelpijn. Sinds vanmorgen proef en ruik ik niets meer en heb ik het benauwd.’
‘Dan kunt u beter paracetamol nemen, Jod wird Sie nicht gesund machen,’ antwoordde de apothekersassistent. Ik proestte het uit van het lachen en stapte zonder jodiumsupplement weer op de fiets.
Tweeënhalve kilometer van de apotheek in Schruns naar huis, de laatste achthonderd meter met een hellingspercentage van tien procent. Het lachen was me inmiddels vergaan en eerder woedend dan nog enigszins vrolijk vestigde ik een nieuw snelheidsrecord op die laatste paar honderd meter naar huis. Natuurlijk was het ongepast geweest alle coronasymptomen op te sommen die ik kende toen me werd gevraagd waarvan ik last had, maar was de reactie op mijn ongepastheid niet veel ongepaster geweest? Hoe is het mogelijk dat de mensheid in deze krankzinnige situatie is beland? Met open ogen en blakend van trots storten we ons in het ravijn en … oh man …
Eén stap. Ik zet hem bewust. De volgende stap. Ik zet hem bewust en … zevenhonderdvijftig fatale coronaslachtoffers in Oostenrijk, van wie niemand met zekerheid kan zeggen of het werkelijk coronaslachtoffers zijn. Influenza sloeg in Oostenrijk vroeg om zich heen dit jaar en maakte meer fatale slachtoffers dan gebruikelijk. Net voordat de eerste coronabesmetting aan het licht kwam, waren in Oostenrijk achthonderdvijftig mensen aan influenza overleden. Nadat het eerste coronaslachtoffer was gevallen, maakte influenza geen slachtoffers meer en waren er nog slechts coronaslachtoffers …
Van angst voor corona onder de Oostenrijkers merken Heidi en ik niets. De angst voor de gevolgen van het niet naleven van de coronamaatregelen zit er goed in en dat leidt tot vreemde situaties. Niemand spreekt over corona, in elk geval niet met ons, en buiten het zicht van overheidsdienaren houdt niemand afstand en schudden mensen ons de hand of omhelzen ze ons zoals ze dat altijd deden. Geen coronahysterie maar coronamaatregelenhysterie. Boven me zie ik het mittelstation van de gondel naar de top van de Hochjoch. Een paar honderd steile meters te gaan …
Eén stap. Ik zet hem bewust. De volgende stap. Ik zet hem bewust en … net voordat ik daarstraks van huis vertrok, na een dag achter mijn computer en weet ik hoeveel vruchteloze pogingen me door een lastige passage in een blog te schrijven, klikte ik in mijn beeldscherm iets aan en verscheen in dat beeldscherm een krantenartikel waarin een Nederlandse minister uitlegt dat het herstel van de Nederlandse economie afhankelijk is van hoelang het nog duurt tot een antivirus tegen corona voorhanden is. De gedachte dat dat soort prietpraat serieus wordt genomen, weerhield me ervan in de lach te schieten. Een antivirus tegen corona redt geen economie en redt ook de mensheid niet. Een antivirus tegen corona redt slechts overheden die hun oren naar de verkeerde raadgevers laten hangen, die zich dientengevolge schuldig maken aan wanbeleid sinds de uitbraak van corona, dat minder gevaarlijk is dan de maatregelen die de verspreiding ervan moeten voorkomen, en die … koeien links en rechts van het pad waarop ik loop. Pas nu ik die koeien zie, dringt het gegalm van de bellen om hun nek tot me door. Oostenrijk!
Al in januari 2019 belandden Heidi en ik hier, in Schruns. Het leven beviel goed tot de overheid afgelopen maart vanwege de uitbraak van corona de skiliften liet sluiten. De laatste paar weken discussieert de Oostenrijkse overheid over de voordelen voor de algemene gezondheid van de Oostenrijkse bevolking als die skiliften weer worden geopend. Eén stap. Ik zet hem bewust. De volgende stap. Ik zet hem bewust en … mijn rugzak! Dat ding weegt zeven kilo. Die zeven kilo meegerekend, bereken ik, heb ik een BMI van rond de 23, wat vandaag de dag een indicatie is voor een gezond lichaamsgewicht. Man, ik zou me geen raad weten als ik die rugzak hele dagen mee moest sjouwen. Eén stap. Ik zet hem bewust. De volgende stap. Ik zet hem bewust en … bijna vijf miljoen aan overgewicht en obesitas gerelateerde sterfgevallen wereldwijd per jaar en dat aantal loopt op. Net zoveel obese mensen in de wereld als mensen die ondervoed zijn …
Noodmaatregelen, noodwetten en verplichte vaccinaties die eerdaags uit die noodwetten zullen voortvloeien. Alleen wat leden van de Oostenrijkse overheid lijken te begrijpen dat de algemene gezondheid van mensen ertoe doet, maar het is aannemelijk dat die leden van de Oostenrijkse overheid daarmee bedoelen dat Oostenrijk de economische klap van het gesloten houden van skiliften niet te boven zal komen. Eén stap. Ik zet hem bewust. De volgende stap. Ik zet hem bewust en … Late Night van Umberto Tan. Twee jaar geleden? Een arts legde in Tans programma uit dat in Nederland jaarlijks 25.000 mensen overlijden ten gevolge van een verkeerde medische diagnose of verkeerd voorgeschreven medicijnen …
Het gegalm van de koebellen vervaagt. Eén stap. Ik zet hem bewust. De volgende stap. Ik zet hem bewust en … een Mariabeeld langs het pad waarop ik loop, dwingt mijn gedachten naar een interview dat ik las in de Gelderlander. Een interview met een huisarts die zich kritisch uitlaat over het coronavaccin, dat naar haar mening te snel wordt ontwikkeld, wat betekent dat niemand kan weten of dat vaccin doet wat het moet doen en of het dat veilig doet. Voordat die huisarts haar kritische uitlatingen deed, won ze juridisch advies in om te weten wat haar speelveld was. Dat deed me voor de tweede keer in twee dagen tijd aan Galilei denken, die vierhonderd jaar geleden, om aan vervolging door de inquisitie te ontkomen, publiekelijk terugkwam op onder andere zijn bevinding dat de aarde niet het centrum van het universum is.
Ik vervloek mijn dwalingen en ketterijen, die in strijd zijn met de kerk. Met die woorden redde Galilei zijn hachje en in mijn gedachten verschijnt de Oostenrijkse militair die Heidi en mij eergisteren staande hield aan de grens met Slovenië. Beleefd loog ik dat we Kroatië tijdens onze laatste reis niet hadden bezocht omdat Kroatië een coronakleurcodering toegekend heeft gekregen die indiceert dat wie Kroatië heeft bezocht zich bij thuiskomst in Oostenrijk aan twee weken quarantaine moet onderwerpen. Om je dood te lachen. Terwijl de gemondkapte militair aan mijn portier, machinegeweer voor de borst, me indringend aankeek, dacht ik voor de eerste keer in twee dagen tijd aan Galilei en vroeg ik me af hoe het mogelijk is dat zo weinig mensen beseffen dat de coronacrisis niets met corona te maken heeft.
De boomgrens heb ik onder me gelaten. Via paden over hellende grasvelden die over twee maanden skipistes zijn, loop ik door. Eén stap. Ik zet hem bewust. De volgende stap. Ik zet hem bewust en … vaccins en skipistes. Als die vaccins er komen, is het niet waarschijnlijk dat ik hier ooit nog zal skiën. Het ligt er immers te dik bovenop dat mensen die zich niet laten vaccineren tegen corona van het publieke leven zullen worden uitgesloten. Toegang tot skiliften zal alleen worden verleend aan mensen die kunnen bewijzen te zijn gevaccineerd tegen een griepvariant die aan onze aandacht zou zijn ontsnapt als er niet die ongrijpbare maar steenrijke groep globalisten was die … één stap. Ik zet hem bewust. De volgende stap. Ik eh… ik zet geen stap meer. Ik gooi mijn rugzak af, ga zitten in het gras, pak onze Stanleythermos uit mijn rugzak, schenk koffie in en probeer te genieten van het uitzicht.
De zon zakt aan de overkant van het dal naar de berg de Golm. Rond zes uur vermoed ik dat het is en ik denk dat ik zo’n drie uur heb gelopen. Het dorp Schruns kan ik net niet zien, maar ik voel een steek van jaloezie als ik denk aan hoe Hemingway het dorp ooit aantrof. Maanden achtereen verbleef hij in Hotel Taube in het centrum van Schruns, waar hij vanuit Parijs met de trein naartoe reisde. Hij was een goede skileraar en net voordat ik in mijn gedachten in 1925 beland, is daar Voltaire, aan wie ik waarschijnlijk denk omdat ik Parijs heel even voor me zag, die me toeroept dat het gevaarlijk is gelijk te hebben als de overheid ongelijk heeft.
Man, de geest is uit de fles voor wat mijn gedachten betreft. Ik heb van die dagen. Schruns in 1925 zit er vanavond niet in, ben ik bang. Man, hoe mooi zou het zijn als het Nederlandse kabinet bij monde van premier Rutte zou zeggen: ‘We hebben fouten gemaakt. Vanaf vandaag vol gas voorwaarts om de schade te herstellen.’ Kansloos. De coronacrisis heeft niets met corona te maken. Vriend Rutte weet dat, maar hij koos lang geleden het globalistische kamp. Ik denk niet dat hij dat deed uit overtuiging; dat kamp biedt eenvoudigweg de interessantste perspectieven. Corona, wijdverbreide angst via door globalisten gecontroleerde media, noodmaatregelen, noodwetten, verplichte vaccinaties – en winst ohne ende voor de globalisten – digitale ID’s en digitaal geld. Globaal techno-fascisme! Wie kan daar iets op tegen hebben? De woorden nomenklatoera en apparatsjik spoken door mijn hoofd, ik verzin het woord controligarchs en Galilei fluistert in mijn oor: 'De meeste waarheden zijn makkelijk te begrijpen als ze eenmaal zijn ontdekt; moeilijk is het ze te ontdekken.'
Ik schenk de laatste koffie in mijn mok en besef dat mijn wandeling aan plezier inboette door de onrust in mijn hoofd. Maar de dag is nog niet voorbij! Na een laatste slok koffie trek ik de zak met daarin mijn paraglider uit mijn rugzak. Ik ontvouw de glider in het gras voordat ik de rugzak omvorm tot een gordel. Ik gesp mezelf in die gordel, haak mijn noodparachute eraan vast, haak ook de lijnen van de glider eraan vast en voel mezelf voor het eerst vandaag tot rust komen. Het berglandschap dat me omsluit, oogt surrealistisch in het diffuse schijnsel van het late zonlicht door de vochtige zomerlucht, de hoogte waarop ik sta plotseling duizelingwekkend. Een zucht wind in mijn gezicht. Ik zet wat stappen voorwaarts, trek voorzichtig aan de A-lijnen van de glider, de glider komt omhoog, ik rem het ding iets af, voel mezelf opgetild worden en vlieg.
De avondbries tilt me boven de Hochjoch uit. Ver, ver onder me komt Schruns in zicht. Het leven rond en in het dorp gaat zijn gangetje. Forse paarden trekken karren met hooi. Boeren zwaaien op de velden monotoon maar onvermoeibaar met hun zeisen, hoewel een aantal van hen al in de richting van het dorp kuiert voor een schnaps in een van de cafés, waar het vuur in de haarden in gelagkamers brandt ondanks dat het nog geen herfst of winter is. Een stoomtrein verlaat het station en … hier en nu! Ik vlieg, eenzaam, angstig, gelukkig, het zonlicht magisch mooi …
Support me:
paypal.me Of doneer direct:
ES1100492183112014004990
BIC/Swift: BSCHESMM
t.n.v. Nikko Norte
Blog delen? Graag!