Heeft een hobbelpaard een houten piemel?
Koude lucht bijt in mijn longen als ik mijn gezicht uit de capuchon van mijn slaapzak steek. Ik heb goed geslapen en eh… ik heb trek in koffie. Met haar rug tegen me aan ligt Moos de herdershond op haar zij onder een deken op haar mand. Ze voelt dat ik wakker ben en duwt de achterkant van haar kop in mijn gezicht. Zelfs maar een hand uit mijn slaapzak steken, is onaantrekkelijk en dus beweeg ik mijn neus over Moos’ kop terwijl ik verbaasd in de glinsterende duisternis staar tot ik besef dat het gras waarin we liggen, is bedekt met een laag rijp waarop de maan schijnt.
Ik draai me op mijn rug – mijn bevroren slaapzak kraakt – en zie tussen niet eens zoveel sterren de Grote Beer stralen zoals ik hem nooit eerder zag stralen, geen maan. De frisse, koude lucht. Het zachte gesnurk van Moos, die alweer slaapt. De heldere sterren, die me het heelal inzuigen en me onrustig maken. Nietig voel ik me plotseling en eens temeer besef ik dat ik geen doel dien, dat ik slechts kan pretenderen een doel te dienen. Al als kind, bedenk ik terwijl ik mijn ogen sluit om mijn onrust te bedwingen, was ik me bewust van mijn nietigheid en realiseerde ik me dat ik nooit een doel zou dienen. Boven mijn nietigheid was ik bereid me iets te verheffen; ik weigerde te pretenderen dat ik een doel dien. En zo reed ik maatschappelijk al vroeg een scheve schaats, want mezelf boven mijn nietigheid verheffen, ook al was het maar iets, was ongehoord en zolang ik op school mijn best deed, zou ik op een dag welzeker een doel dienen.
Wat, vroeg ik me telkens weer af als grote mensen me inwreven dat ik op school beter mijn best moest doen, wat als juffen en meesters beter hun best zouden doen? Maar het had erger gekund. Ik had ook pas nu geboren kunnen worden, in een tijd waarin het een fait accompli is dat ouders de voogdij over hun kinderen delen met de staat, en juffen en meesters daarnaar handelen. Die juffen en meesters zouden nu mijn kostbare tijd misbruiken om me te leren dat ik het klimaat beïnvloed, dat krekels eten gezond is, dat ik misschien geen jongetje ben en … nondeju, het is nog geen halfzes …
Moos, nu echt wakker, bijt in de capuchon van mijn slaapzak en trekt eraan. Gelaten wurm ik een arm uit mijn slaapzak en snel steek ik die arm onder Moos’ deken. Maar Moos heeft vanmorgen geen zin om te spelen. Ze geeuwt, draait zich op haar buik, staat op, rekt zich uit, haar deken nog half op haar rug, en verdwijnt in de glinsterende duisternis. Ik kom op mijn knieën overeind en pak een brander en de fles met benzine uit de kist aan het hoofdeinde van mijn slaapzak. Ik klik brander en fles aan elkaar, pomp de druk op in de fles, open het kraantje aan de brander en probeer bibberend een lucifer aan te steken.
WOESJ, klinkt het als ik een brandende lucifer in de buurt van de brander houd. Onze auto, een paar meter verderop, licht op in het schijnsel van een oranje vlam, die, ruik ik, een paar haren verbrandt op mijn hand. Ik eh… ik ben geen liefhebber van de geur van verbrand mensenhaar en via wat razendsnelle omwegen belanden mijn gedachten in Oekraïne, waar jonge Oekraïense mannen in en rond de stad Bakhmut onder dezelfde sterren die hier de rijp op het gras doen glinsteren in Poolse Leopardtanks wachten op hun imminente dood. En daar is Hemingway! Niet de man zelf, maar zijn naïeve idee dat oorlog een verkeerd middel is om internationale disputen te beëindigen.
Een internationaal dispuut tussen Oekraïne en Rusland. Wat een grap! Oekraïne wordt geofferd op het altaar van een globale coup d’état, die wordt gepleegd door een kapitaalkrachtige elite die al decennialang het leven op aarde manipuleert. Enthousiast dragen westerse overheden bij aan de offerslag en weinig westerlingen verheffen zich voldoende boven hun nietigheid om te beseffen dat zij het volgende slachtoffer zijn van die coup d’état. Crisis links, rechts en overal. Wie erop wijst dat die crises zijn geïnstigeerd door een per crisis kapitaalkrachtiger wordende elite is een complotdenker. Digitale paspoorten en digitaal geld zullen de oplossing zijn voor de nijpendste crises en dankbaar zullen we eerdaags die digitale paspoorten en dat digitale geld omarmen, zoals we eerder negatief effectieve en levensgevaarlijke vaccinaties omarmden als oplossing voor een pandemie die geen pandemie was.
Nadat digitale paspoorten en digitaal geld onze veronderstelde ondergang hebben afgewend, zullen de deuren van een digitale gevangenis achter ons dichtvallen en zullen we verslagen ontdekken dat het internet, die grote stap voorwaarts voor de mensheid, het efficiënts denkbare wapen is van totalitarisme en … oorlog. Ik kreeg er mijn deel van mee, bedenk ik terwijl ik aan het kraantje aan de brander draai tot de oranje vlam slinkt en blauw kleurt en ik de dop van onze met water gevulde Stanleythermos schroef. Water in de ketel, ketel op het vuur. Met twee handen graai ik in mijn slaapzak naar mijn kleren.
Sokken, broek en fleece. Pas als ik mijn Northfacejas aantrek, die me vannacht tot kussen diende, voel ik me weer warm worden. Prettig, maar de gedachte aan oorlog laat me niet los. Op geen moment vreesde ik ooit een directe confrontatie met wie ook de vijand was – en nooit míjn vijand was. Wat ik vreesde, was een indirecte confrontatie met die vijand. Bommen. Raketten. Granaten. Mortieren. Alles wat vanuit het niets op me af kon suizen en kon ontploffen en waartegen geen verheffen boven mijn nietigheid me zou beschermen …
Ook Franse Leclercs en Amerikaanse Abrams’ zijn onderweg naar Oekraïne. Dat de Russische T62- en T72-tanks waarmee Oekraïense militairen vertrouwd zijn zich tot Leopards II, Leclercs en Abrams’ verhouden zoals Pac-Man zich tot Nioh 2 verhoudt, is onbelangrijk. Vijf maanden is de minimale opleidingsduur voor de bemanning van die moderne tanks en om tegen een vijand zoals Rusland effectief te zijn, dienen die tanks op divisieniveau te opereren. De Poolse, Franse en Amerikaanse tanks vormen tezamen net een compagnie – en opereren niet tezamen – waarbij we eraan voorbij gaan dat een Oekraïense soldaat voor een nieuwe tandenborstel in een e-mail een beroep kan doen op zijn moeder; voor reparaties aan zijn Leopard II is hij op zichzelf aangewezen. En eh… wat doet dat ertoe? Onze tanks gaan naar Oekraïne! Daar is over nagedacht! Natuurlijk is daar over nagedacht. Maar niet door westerse politici. Westerse politici doen wat ze wordt opgedragen door een coup d’état plegende elite en spelden hun kiezers op de mouw dat die nare Poetin tot staan moet worden gebracht. Onderwijl wachten jonge Oekraïense mannen in onze tanks op wat uit het niets op ze af suist en ontploft …
Gerelateerd aan Ruslands mogelijkheden viel Poetin Oekraïne terughoudend binnen. Logisch, want geen Rus, en dus ook Poetin niet, popelde om Oekraïne binnen te vallen. Toch is de Oekraïense luchtverdediging inmiddels uitgeschakeld. Daarnaast schaalde Rusland de productie op van zijn Kinzhalraketten. Er was weinig wat die precisieraketten kon tegenhouden en nu is er niets meer, Bakhmut het laatste Oekraïense bolwerk en … mijn water kookt. Ik neem de ketel van het vuur en schenk kokend water in de filter, die ik zonder daarbij stil te staan op de rand van de thermos heb gezet en heb gevuld met twee maatlepels gemalen koffie.
Eind februari 2023. Twee dagen waren Heidi, Moos en ik in Noord-Spanje op huizenjacht nadat ik vorige week de huur van ons huis in Engeland opzegde. We kozen voor de kortste omweg naar Nederland, waar we morgen de eerste aflevering opnemen van een serie video’s ter ondersteuning van mijn boek De holbewonercode. Om de haverklap hielden we op mooie plekken halt voor wandelingen met Moos en voor koffie. Te laat arriveerden we bij de camping die we op het oog hadden en zodoende belandden we in dit weiland in de buurt van Besançon.
Uit de thermos schenk ik dampende koffie in de dop ervan. Geen vogel wakker, de stilte massief. Gras dat glinstert in de duisternis. Zen and the art of serving no purpose. Wat dreef ons naar Spanje? De kans daar te ontsnappen aan digitale paspoorten en digitaal geld is klein, ook al bestaat er een wet in Spanje die de afschaffing van contant geld uitsluit. Maar Spanje is ver van Oekraïne, waar de vrede wordt getekend zodra de Oekraïense crisis voldoende heeft bijdragen aan de groei van het kapitaal van die coup d’état plegende elite – die ervan overtuigd lijkt te zijn een goddelijk doel te dienen. Oekraïne zal worden herbouwd conform de blauwdruk die die elite daarvoor ontwikkelde en Oekraïne, aldus leden van zijn parlement, zal na de herbouw digitaal onverwoestbaar zijn. Oppositie is er niet, want met die oppositie maakte Volodymyr Zelensky korte metten, zoals hij dat ook deed met de vrije pers in zijn land. Als een inktvlek – en waar nodig met hulp van wat over is van het Oekraïense leger – zullen de principes van de Oekraïense heilstaat zich over de wereld verspreiden en … mijn slaapzak piept. Ik schud het ding leeg, vind mijn telefoon en zet het alarm uit. Het is halfzes.
Starend naar de sterren geniet ik van de koffie die ik mezelf bijschonk. Onrust blijft uit. Ik voel me niet langer nietig en vraag me af welk doel algoritmen me zullen toebedelen als de deuren van de digitale gevangenis achter ons zijn dichtgevallen. Dien ik dat doel niet naar tevredenheid van de computers die toezicht op me houden, dan word ik automatisch op mijn digitale geld gekort, beperkt mijn digitale paspoort mijn bewegingsvrijheid of … Moos duwt haar kop tegen mijn been.
‘Zullen we Heidi gaan zoeken?’ fluister ik.
Met een vrolijke sprong draait Moos zich om en ze loopt naar onze auto. Ik volg haar en stilletjes open ik de schuifdeur. Moos zet haar voorpoten in de auto en vlug til ik haar achterpoten op en duw ik haar de auto in. Tumult en getier, dan gelach.
‘Heb je al koffie gezet?’
‘Heeft een hobbelpaard een houten piemel?’
Blog delen? Graag!