De ootmoedige gezagsdrager …
Connecting Europe for a sustainable future, lees ik op de zijkant van de Stena Britannica. Onbegrijpelijk, die tekst, maar het kan natuurlijk zijn dat de koks van het restaurant aan boord van het schip hun patat frituren in raapzaadolie – uit Australië.
Twee dagen lang maakte ik overuren met het inpakken van de boedel in ons huis in Engeland, een huis dat niet langer ons huis is. Vorige week zegden Heidi en ik de huur op terwijl we in Nederland een studio bouwden voor het opnemen van de video’s ter ondersteuning van mijn boek De holbewonercode. Afgeladen auto, afgeladen aanhanger. Nog één nacht had ik in ons huis kunnen slapen. In plaats daarvan reed ik gistermiddag opgelucht ons erf af.
In een mooie omgeving leefden Heidi en ik in een pittoresk dorp tussen happy-go-lucky mensen, die ons voornamelijk met rust lieten. Vanwaar dan toch de haast het Verenigd Koninkrijk achter me te laten? Is het de armoede die de Britten zich in de maag laten splitsen door een elite die scrupuleloos de macht op aarde naar zich toe trekt? Zijn het de beelden uit het Engelse Lagerhuis, dat leegloopt als member of parliament Andrew Bridgen de vragen stelt die ieder parlementslid op de lippen horen te branden? Is het de desinteresse die de Britten aan de dag leggen voor de lockdown files, die apps openbaren van onder andere een minister van gezondheidszorg met teksten zoals: We frighten the pants off everyone with the new strain? Of is het het stoïcisme waarmee de Britten het nieuws afdoen dat hun medische autoriteiten al vanaf begin 2020 een dodelijke mix van een opiaat en een benzodiazepine voorschreven aan mensen die met of vanwege covid in ziekenhuizen belandden en blijk gaven van distress of van moderate to severe breathlessness?
Oké, oké. Vrijwel de hele westerse wereld laat zich armoede in de maag splitsen, in vrijwel de hele westerse wereld betekent democratie inmiddels voor veel politici dat ze vergaderzalen dienen te verlaten als een collega zich kritisch opstelt en in vrijwel de hele westerse wereld geven openbaar gemaakte berichten de ware aard en agenda van sommige politici prijs – als ze die berichten niet van oude Nokia’s wisten. En ook waar het om covidslachtoffers gaat, klinken vanuit de hele westerse wereld signalen die erop duiden dat veel mensen met covidklachten het ziekenhuis beter hadden kunnen mijden. Terecht of onterecht, van de Britten verwachtte ik meer verzet en … mijn knie knalt tegen het stuur van onze auto. Mijn broek brandt! Of niet? Het water in de ketel op de brander tussen mijn benen is aan de kook geraakt. Stoom ontsnapt uit de tuit van de ketel, tegen mijn kuit. Nondeju …
Halverwege de avond reed ik gisteren de verlaten parking van de Stena Line op, mijn biljartkeu voor het grijpen in de aanhanger. Twintig minuten lopen naar The Crown Post in Harwich? Een halfuur? Tien pond op de pooltafel, game on, en met wat geluk was de overtocht naar Nederland gratis geweest. Nukkig bleef ik in de auto zitten om me door een Noors onderzoek te worstelen, dat zo’n duidelijke correlatie aantoont tussen de covidvaccinatiecampagne en de bijna wereldwijde oversterfte dat causatie niet langer kan worden uitgesloten. Helaas zullen de gangbare media dat onderzoek negeren en helaas hebben diezelfde media ons inmiddels zo geïndoctrineerd dat zelfs sommige van mijn academisch geschoolde vrienden en kennissen gelooft dat de formule correlatie ≠ causatie bestaat.
Na dat Noorse onderzoek las ik een rapport dat de Australische TGA vrijgaf waaruit blijkt dat de Australische overheid – en waarschijnlijk alle overheden ter wereld – al begin 2021 wist dat de lipidenanodeeltjes in die covidvaccins zich binnen een paar uur door ons hele lichaam verspreiden. Toch waren ministers en andere verantwoordelijken stellig in hun uitspraken dat … ik ben klaar met de waanzin, bedenk ik terwijl ik voorzichtig om mijn hand niet te branden de brander uitzet en kokend water uit de ketel in de filter giet op de rand van onze Stanleythermos, die naast de brander tussen mijn benen op de vloer van de auto staat.
Rond middernacht kroop ik naast de auto in mijn slaapzak. De koude noorderwind zag in die slaapzak geen obstakel en na een kwartier kroop ik eruit om er achter het stuur opnieuw in te kruipen. Een halfuur geleden werd ik verfomfaaid wakker, de zon nog onder de horizon, de wind ten minste zo koud als gisteravond. Eerst koffie of eerst langs Customs and Excise? Customs and Excise eerst, besloot ik. Misschien zou de gedachte aan koffie het nare gedrag afzwakken dat ik tegenwoordig reflexmatig ten toon spreid tijdens confrontaties met gezagsdragers.
‘Would you mind taking out some of those boxes?’ was de vriendelijke vraag van een gezagsdrager in een dikke jas, nadat ik de achterdeuren van onze auto had geopend. Reflexmatig antwoordde ik lachend: ‘What do you expect me to smuggle out of the UK? Mold?’
‘Would you mind taking out some of those boxes?’
‘Not a chance. And please threaten me with a fate worse than death.’
‘Beg your pardon.’
‘About a year ago, under the threat of death, presidents and members of parliament tried to make me comply with something equally pointless as taking those boxes out of my car.’
Met die confrontatie kwam ik goed weg en in afwachting van een verlossend gebaar van een Stena Linemedewerker zet ik vooraan in lane 6 koffie in de auto, staar ik naar een onbegrijpelijke tekst op de zijkant van de Stena Britannica en realiseer ik me dat als gangbaremediajournalisten niet nu de hand bijten die hen voedt en aandacht schenken aan de honderden onderzoeken die aantonen dat er een relatie bestaat tussen covidvaccins en oversterfte, we de elite die scrupuleloos de macht op aarde naar zich toe trekt de vrije hand geven. Medicijnen, voedsel, drinkwater, niets zal meer veilig zijn en … geïrriteerd herinner ik mezelf eraan dat ik klaar ben met de waanzin en ik dwing mijn gedachten naar Noord-Spanje, waar Heidi en ik vorige week vanuit Nederland naartoe reden om het huis te bekijken waarop we onze zinnen hebben gezet. De eerste week van maart 2023. Heerlijk weer in Spanje, maar al na twee dagen reden we terug naar Nederland, door Frankrijk, logischerwijze, waar gezagdragers inhakken op mensen die er protesterend blijk van geven genoeg te hebben van president Macron, die niet de belangen dient van het Franse volk, in wiens loondienst hij is, maar slechts de belangen dient van de elite die scrupuleloos de macht op aarde naar zich toe trekt. In Nederland werden Heidi en ik in de studio verwacht die we de afgelopen maanden bouwden voor de opnamen van de eerste aflevering van de videoserie Koken in een grot.
Als altijd voelde ik me ongemakkelijk voor de camera en ik schrok toen de editor me wat beelden liet zien, waarop ik eruit zie als Pierlala, mijn gezicht bleek en ingevallen, op mijn hoofd het dotje haar dat overbleef nadat ik die ochtend te laat ontdekte dat een leerling-kapper mijn haar knipte. En toch, hoe ik ook schrok van mezelf, verbaasd was ik niet. Twee maanden lang bouwden Heidi en ik in een onverwarmde loods aan onze studio. We leefden die maanden in regen, sneeuw en storm op een camping in een te kleine tent en … koffie! Uit de thermos schenk ik koffie in een van de doppen ervan en ik denk aan de rol die die thermos speelt in die eerste aflevering van Koken in een grot. Ik vergat het ding terug te zetten op het merkteken op mijn werkblad. Niemand zag dat tijdens de opnamen en toen de editor ontdekte dat de thermos het zicht van een van de camera’s blokkeert, was het te laat. En dat doet me denken aan een Amerikaanse productie waarin ik ooit een rol speelde. Met een prachtige vrouw aan mijn arm kuierde ik voor drie draaiende camera’s een set op die een café verbeeldde. Ik kende mijn lines, vergat mijn mark en voor het oog van de voltallige crew ontstak de director in toorn. Dat had mijn laatste les in ootmoed moeten zijn, maar terwijl buiten de auto de noorderwind raast en ik droog, warm en gelukkig mijn eerste slok koffie neem, denk ik aan de keer dat Televisión Española me zou interviewen op het stuk land in de bergen van Andalusië waarop ik lang geleden woonde.
Mijn huis was een als appartement ingerichte legertent. Een paar dagen voor het interview was de hangbrug voltooid die over een diepte op mijn land naar mijn tent leidde. Ik las een boek in een van de twee Chesterfields in mijn tent toen iemand voor mijn tent mijn naam riep. Een cameraman, buiten adem. Hij legde uit dat de presentatrice die me zou interviewen de hangbrug niet over kon steken en dat … dat was belachelijk! De voorgaande dagen had zich in mijn hoofd het beeld gevormd van een aantrekkelijke vrouw op bergschoenen in een korte, kaki broek. Onvervaard zou ze mijn hangbrug oversteken. Even onvervaard zou ze me interviewen en na het interview … laat ook maar. Woest rende ik van de heuvel waarop mijn tent stond naar de hangbrug, de cameraman op mijn hielen. Halverwege de hangbrug, die vervaarlijk heen en weer zwaaide, keek ik op en ik zag een vrouw die zich verschool onder een olijfboom. Scherp op detail, registreerde ik dat ze inderdaad aantrekkelijk was. Ik registreerde ook dat ze een arm miste, wat geen reden was mijn hangbrug niet over te steken. Op het punt haar dat te vertellen, zag ik dat ze niet één arm miste, maar twee – toch niet zo scherp op detail. ‘Por qué … hola, soy Nikko. Laten we een andere weg nemen naar mijn tent.’
‘Goed je te ontmoeten, maar ik ga liever niet naar jouw eh… tienda. Het is een flinke klim en een van mijn benen is een prothese.’ Geen verwijt. Een warme glimlach in plaats daarvan, ootmoed voor eeuwig in mijn systeem verankerd en … een bonk op het raam van de auto. Een Stena Linemedewerker gebaart driftig en ik bevind me in een lastige positie. Ik schonk mezelf net koffie bij en jongleer nu met een met koffie gevulde thermosdop, met de tweede dop van de thermos en met de thermos zelf. De ketel staat nog tussen mijn benen op de brander, mijn slaapzak hangt over mijn schouders, mijn schoenen liggen onder de pedalen van de auto, verhuisdozen op de bijrijdersstoel …
Opnieuw bonkt de Stena Linemedewerker op mijn raam. My bad, die situatie. Toch zit de agressie van mijn nieuwe vriend me niet lekker. Ootmoed of ben ik Pierlala, de boerenkinkel die de overheid en de clerus bespot? De Stena Linemedewerker, die nu woedend – lijkt het – gebaart, is overheid noch clerus, maar hij herinnert me eraan dat we oog in oog met gezagsdragers onze ootmoed moeten temperen als we de elite die scrupuleloos de macht op aarde naar zich toetrekt een halt willen toeroepen. Me me afvragend of een Stena Linemedewerker een gezagsdrager is, graai ik voorover gebukt naar mijn brander, ketel en schoenen en als de Stena Linemedewerker een derde keer op mijn raam bonkt, ben ik Pierlala. Tegen de wind in duw ik mijn portier open, de brander valt uit de auto op het asfalt. Op mijn sokken op datzelfde asfalt grijp ik de Stena Linemedewerker bij zijn jas. ‘If you believe that the lords of Stena or the gods of sustainability they serve set the stage for you to bully people, then rest assured you'll bark up the wrong tree one day. I messed up, okay? I apologize. But you’re out of line, and now, you grant me thirty seconds to get organized. Is that clear?’
‘Yes sir. I eh… I wasn’t thinking.’
Ik schud zijn gehandschoende hand en geef hem een knipoog …
Blog delen? Graag!