Brexit …
Regen roffelt op het doek van de te kleine tent waarin Heidi, Moos de herdershond en ik sinds begin januari onder de rook van Groningen bivakkeren. Windstoten vervormen de tent onophoudelijk, maar zijn twee flexibele, rondgebogen stokken brengen hem telkens weer terug in zijn oorspronkelijke iglovorm. Moos vindt het vervormen van ons onderkomen maar niets, hoewel ze er nu even vrede mee lijkt te hebben, haar blik gefixeerd op Heidi, die in kleermakerszit voor een gasbrander zit waarop ze spinazie verwarmt. Door die spinazie, weet ik, mengt ze zo dadelijk rozijnen en de gerookte zalm die ze snijdt op een houten plank en die de werkelijke reden is van Moos’ tijdelijke vrede met het vervormen van onze tent.
Mijn geopende laptop op mijn opgetrokken bovenbenen lig ik op mijn rug op mijn slaapzak, de enige houding waarin ik in deze tent kan werken, de cursor in het beeldscherm op de zendknop onder een e-mail die ik zojuist opstelde, mijn wijsvinger boven de linkerknop van de muis op mijn buik.
‘Ik eh… ik zeg de huur in Engeland nu op, oké?’ zeg ik hard genoeg om het geroffel van de regen en het gesnor van de brander te overstemmen.
‘Wat…?’ antwoordt Heidi.
‘De huur in Engeland. Ik zeg die nu op.’
‘Ja …’
‘Ja wat dan …?’
‘Dat van die huur.’
‘Wat dan van die huur?’
‘Nou, wat daarmee aan de hand is. Ik heb heus wel gehoord wat je zei.’
‘Wat zei ik dan?’
‘Nou, dat van die huur.’
Klik.
‘Over een maand zijn we dakloos.’
‘Wat …?’
‘Dat het zo waait.’
‘Dat zei je niet …’
Ondanks de irritatie die ik altijd voel als Heidi tot kunst verheft dat ze geen twee dingen tegelijk kan doen, zoals bijvoorbeeld zalm snijden en luisteren, is mijn opluchting massief. Man, ik gooi graag oude schoenen weg voordat ik nieuwe heb en een gevoel van opwinding maakt zich van me meester nu ik besef dat we eerdaags definitief vertrekken uit Engeland, waar we een jaar geleden arriveerden in een zelfgebouwde caravan, officieel dakloos zoals we dat over een maand opnieuw zijn.
Leuk ding om te zien, die zelfgebouwde caravan. Maar caravans bouwen, ontdekten Heidi en ik toen we onze caravan in gebruik namen, is een vak waarin we onbekwaam zijn. De Sibleytent waarmee we voor ons caravanexperiment reisden, verwerkten we in het pop-updak van de caravan en nadat we in Engeland een huis vonden en onze caravan verkochten aan een meewarig zijn hoofd schuddende aanhangerdealer waren we reismiddelloos. Geen probleem. Het bouwen van meubels voor ons nieuwe huis, waarvan de muren en vloeren zo schots en scheef zijn dat geen bestaand meubelstuk uitkomst bood, hield ons van de straat. Daarnaast was ik druk met het voltooien van mijn nieuwe boek, De holbewonercode, en daarna met het corrigeren van de drukproeven ervan, die de uitgever me stuurde.
Ten minste een keer in haar leven wilde Heidi een Engelse kerst beleven. Starend naar de binnenkant van onze vervormende tent realiseer ik me dat dat zo’n beetje de enige reden was die ons het Kanaal deed oversteken toen we begin 2022 de vaccinatieplicht ontvluchtten die werd ingevoerd in Oostenrijk, waar we destijds woonden. Natuurlijk, het Verenigd Koninkrijk is geen EU, wat vorig jaar nog relatief veilig voelde, en daarnaast waren in het Verenigd Koninkrijk al in de zomer van 2021 alle coronamaatregelen op de schop gegaan, wat hoop gaf. Terwijl ik piekerde over veiligere en hoopvollere opties boekte Heidi de overtocht van Hoek van Holland naar Harwich.
Naast het bouwen van meubels voor het huis dat we ondanks de woningnood in Engeland betrokken – en alleen konden betrekken omdat alle andere potentiële huurders begrepen dat ook schots en scheef aan limieten is gebonden – bezochten we kastelen en andere landmarks in de buurt van ons huis, wandelden en kanoden we door de Essex Marshes, fietsten we door het glooiende landschap rond ons huis en trainden we in de lokale gym. Een mooie lente, een aangenaam koele zomer, sneeuw in november en ik eh… ik voelde me bejaard. Nachtenlang piekerde ik over wat er mis is met Engeland tot ik concludeerde dat er niets mis is met Engeland, behalve er wonen. Tot Kerstmis zou ik die conclusie voor me houden.
Terwijl ik de week voor Kerstmis in Nederland te gast was in de podcasts waarvoor ik was uitgenodigd naar aanleiding van het uitkomen van De holbewonercode, decoreerde Heidi ons Engelse huis. Vanachter de ramen, met rood plakband in vakken verdeeld, spuitsneeuw in een hoek van elk vak, begroetten minilampjes in minikerstboompjes me toen ik op kerstavond, bij terugkeer uit Nederland, ons erf op liep. Op de voordeur trof ik een kerstkrans aan en binnen, waar een vuur brandde in de haard, een opgetuigde kerstboom. Brandende kaarsen in kerststukjes her en der in het huis. De geur van sparrenboom vermengd met die van de laurier in de coq au vin op het fornuis in de keuken. Moos kwam tot rust, Heidi richtte haar aandacht op de pan op het fornuis en van die gelegenheid maakte ik gebruik met punaises twee gekleurde sokken aan een balk boven de haard te nagelen, in die sokken de paar cadeautjes, die ik in Nederland bijna vergeten was te kopen. Coq au vin en andere copieuze kerstmaaltijden zonder aardappels, bonen en granen, The holiday en Love actually op televisie, wandelingen door ons kerstverlichte dorp en koffie in kerstgedecoreerde pubs. De dag na Kerstmis maakten we de balans op.
Het Verenigd Koninkrijk! Niet Brexit sloopte het, integendeel, maar de verbetenheid van de Britse overheid om bij te dragen aan de totstandkoming van een niet-democratisch gekozen wereldorde en wokism – die op louter emotie gebaseerde stroming die wordt gedragen door daadloze deugers – sloopten het. Stoïcijns schikken de Britten zich in de armoede die de mensen achter die niet-democratisch gekozen wereldorde hun in de maag splitst en al even stoïcijns accepteren ze de deken van bestaansleegte die wokies, de bruinhemden van vandaag de dag, fysiek niet imponerend maar internetkrachtig, over het leven draperen.
Engels stoïcisme of gewoon gelatenheid? Wat het ook is, het was bewonderenswaardig toen tijdens de Tweede Wereldoorlog Duitse raketten delen van London in as legden. Meelijwekkend is het nu, toekijken zo pijnlijk dat Heidi en ik overwogen dat niet langer te doen. Zonder een definitieve beslissing over onze toekomst te hebben genomen, arriveerden we begin januari in Nederland, waar we ook arriveerden zonder de nieuwe tent die we vonden op het internet en waarvan Heidi dacht dat ik hem had besteld en ik … laat ook maar. Heidi had de overtocht van Harwich naar Hoek van Holland al geboekt, ik overschatte de efficiëntie van de Royal Mail en nu ligt onze nieuwe tent in een verregende kartonnen doos voor de deur van ons aanstaande ex-huis in Engeland terwijl wij werken, koken, eten, lachen en slapen in een oud tentje dat een jaar in een vochtige kelder in Engeland overleefde. Iets minder haast en we waren met onze nieuwe tent op reis gegaan, maar haast was geboden omdat Heidi en ik in het maken van video’s al even onbekwaam zijn als in het bouwen van caravans.
In De holbewonercode kondig ik aan dat Heidi en ik de video’s hebben gemaakt waarin ik demonstreer hoe makkelijk het is als moderne holbewoner te koken. Geen van de video’s, die we al in Oostenrijk opnamen, bleek geschikt te zijn voor publicatie. Sinds we in Nederland zijn, bouwen we in een koude loods aan een professionele studio en … een gil van Heidi, die schrok, besef ik direct, van een windstoot die het doek van onze tent zo ver naar binnen drukte dat dat doek het vuur bijna raakte onder de pan met spinazie, rozijnen en gerookte zalm. Ik stel Moos gerust en gun mijn gedachten de vrijheid van een bijna brandende tent naar East Palestine te dwalen, in Ohio in de Verenigde Staten, waar al dagen de lading brandt van de wagons van een ontspoorde trein en waar zich als gevolg daarvan een milieuramp voltrekt die zijn weerga niet kent.
De gangbare media besteden geen aandacht aan die milieuramp en dat is opmerkelijk; de gangbare media lichten sinds maart 2020 elk voorval uit dat de aandacht afleidt van waarheden rond covid, de vaccinaties ertegen en de niet-democratisch gekozen wereldorde die tot stand komt. Wat dan, is de logische vraag die voortvloeit uit de boycot op nieuws uit East Palestine, is gaande in East Palestine? Deskundigen laten via de alternatieve media geen twijfel bestaan over wat in East Palestine letterlijk en figuurlijk stinkt, maar talloze vragen blijven onbeantwoord. Waarom besloten de lokale autoriteiten zonder omhaal en zonder overleg met deskundigen tot het gecontroleerd – hoewel ongecontroleerd – verbranden van de chemicaliën in de wagons van een ontspoorde trein? Hoe groot is het gebied waarin de chemische fall-out van de brandende wagons in East Palestine neerslaat? Is het waar dat sneeuw in Canada inmiddels met dioxine is besmet?
Sneeuw! Van East Palestine springen mijn gedachten naar Davos, waar het WEF – een inclusieve praatclub die voornamelijk witte mensen verenigt – alweer twee weken geleden zijn jaarlijkse bijeenkomst hield. Cooperation in a fragmented world was het motto van die bijeenkomst en niemand stond erbij stil dat het de inspanningen zijn van de mensen die in Davos bijeenkwamen die de wereld fragmenteren. De Bill Gatesmethode: creëer een probleem waarvoor de kostbare oplossing al klaarligt. We meet in a time of crisis, predikte Klaus Schwab tijdens de opening van die laatste WEF-bijeenkomst. Wat hij vervolgens predikte, is beangstigend, maar het quoten van de beste man – of het quoten uit de boeken die hij schreef – is riskant, want wie quoot uit de preken of boeken van Klaus Schwab – of wie bijvoorbeeld Bill Gates of Yuval Noah Harari quoot – maakt zich schuldig aan het verspreiden van mis- of desinformatieve complottheorieën, een gedachte die een nieuwe definitie van het woord complottheorie bij me wakker roept. Een complottheorie, volgens die definitie, is een relatief eenvoudig te achterhalen, vaak beperkt geëtaleerde waarheid die voor het gros van de mensheid nog even verborgen moet blijven.
‘Hm…’ hoor ik mezelf hardop denken.
‘Wat …?’ vraagt Heidi.
‘Niks,’ mompel ik en terwijl ik gaten probeer te schieten in de definitie die ik zojuist bedacht, denk ik aan acteur Woody Harrelson, die onlangs opmerkte: We live in a corrupted world where every government is just a bunch of business men working for a bigger bunch of business men, and none of them give a fuck about the people. The sad fact is no one knows how to change it because no one knows how to take on the corporations. Dat eh… dat sluit aan op de waarneming van Julian Assange dat overheden nog slechts organen zijn die van privégeld bedrijfsgeld maken en ik realiseer me dat er doorgaans maar een paar transacties nodig zijn om privégeld op de bankrekeningen te doen belanden van bedrijven zoals BlackRock, Vanguard en Berkshire Hathaway. Die bedrijven, gesteund door het loslaten van de goudstandaard, vijftig jaar geleden, en door de recente drift van onze overheden om fiatgeld te genereren, verwerven vervolgens van de bron tot de detailhandel wat wij nodig hebben om te leven, zoals voeding, kleding en energie, verwerven de gangbare media en daarmee onze opinie, verwerven de wapenindustrie, verwerven onze gezondheidszorg en alles wat eraan verwant is, verwerven onze woningen, verwerven stilaan de controle over ons leven en … man, wat een complottheorie!
Terwijl Heidi spinazie met rozijnen en gerookte zalm over twee borden verdeelt, worstel ik mezelf in een zittende positie. Ik sluit mijn laptop, leg hem op mijn slaapzak en pak het bord aan dat Heidi me aangeeft. Heidi zegt: ‘Eet smakelijk’ en terwijl de wind het doek van onze tent tegen mijn schouder duwt en Moos me angstig aankijkt, zeg ik: ‘Cheers …’
Eenmalige donatie? nikkonorte.backme paypal.me/nikkonorte1 Of doneer via IBAN:
ES1100492183112014004990
BIC/Swift: BSCHESMM
t.n.v. Nikko Norte
Blog delen? Graag!